Ο Λουδίτης μέσα μου

Οπως όλες οι ανθεκτικές ιστορικές μορφές στη φθορά του χρόνου, έτσι και ο «Βασιλιάς Λουντ» ή «Στρατηγός Λουντ» ήταν εν μέρει ή εξ ολοκλήρου μυθικό πρόσωπο. Σίγουρα δεν ήταν ούτε βασιλιάς ούτε στρατηγός – ούτε καν λεγόταν Λουντ. Ακόμη και ο μύθος του ήταν ξεπατικωτούρα από έναν προγενέστερο, τον μύθο του Ρομπέν των Δασών. Ομοια με τον Ρομπέν, ο Βασιλιάς/Στρατηγός Λουντ υποτίθεται ότι ζούσε στο δάσος του Σέργουντ στο Νότιγχαμ και καθοδηγούσε την εξέγερση των Λουδιτών (1811 – 1813). Στην πραγματικότητα ήταν κάποιος δύσμοιρος ονόματι Εντουαρντ Λούντλαμ και σε μια έκρηξη οργής, τρεις δεκαετίες νωρίτερα (1779), είχε σπάσει με μια βαριοπούλα δύο μηχανές γνεσίματος. Αυτό και μόνο ήταν υπεραρκετό. Το κίνημα των Λουδιτών (πρωτίστως εργατών χαμηλής κατάρτισης που κατέστρεφαν συστηματικά ηλεκτροκίνητους αργαλειούς, μηχανές ραψίματος, γνεσίματος ή όποια άλλη «εφεύρεση του διαβόλου» απειλούσε τη θέση εργασίας τους και, κατά συνέπεια, το ψωμί της οικογένειάς τους) δεν χρειαζόταν μεγαλύτερη δοσολογία αλήθειας προκειμένου να θεριέψει σε όλη τη Βρετανία, να καταπνιγεί σχετικά γρήγορα από τον στρατό, αλλά και να κερδίσει μια ακλόνητη θέση στο βασίλειο των μύθων που παράγουν χειροπιαστά αποτελέσματα. Εκτοτε το προσωνύμιο «Λουδίτης» ακολουθεί κάθε εχθρό της τεχνολογίας.