Πάντα με γοήτευαν οι ποδοσφαιριστές με τις μεγάλες καριέρες. Αυτοί που προσπαθούν να νικήσουν τον χρόνο. Αυτοί που δεν βαριούνται τη ρουτίνα της προπόνησης. Την καθημερινότητα των αποδυτηρίων. Ο Λουίτζι Μπουφόν, γυρίζει στα 41 του, στη Γιουβέντους. Σπίτι του. Να κάνει τι; Να βγάλει λεφτά; Να αποδείξει τι; Να κατακτήσει έναν ακόμα τίτλο; Εχει βαρεθεί να μετράει. Ολα τα έχει, όλα (σχεδόν) τα έχει κατακτήσει. Το Τσάμπιονς Λιγκ, που λείπει από τη συλλογή του, μάλλον θα μείνει απωθημένο του. Μεγαλώνοντας ο ποδοσφαιριστής, μεγαλώνεις κι εσύ μαζί του. Ετυχε να δω τον Μπουφόν σε τρία μεγάλα παιχνίδια. Μάιος 2003 Ολντ Τράφορντ. Μίλαν – Γιουβέντους. Ο χειρότερος τελικός Τσάμπιονς Λιγκ, ever. Μηδέν – μηδέν στα 120 λεπτά. Πέναλτι. Βγάζει δύο, του Σίντορφ και του Καλάντζε, αλλά δεν είναι αρκετά. Ο Ντίντα βγάζει τρία και το κύπελλο με τα μεγάλα αφτιά το σηκώνει ο Μαλντίνι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή