Κουκάκι εμπιστευτικόν

Οταν πριν από μερικά χρόνια εγκαταστάθηκα για τα καλά στο Κουκάκι, η περιοχή διένυε ήδη τη χειρότερη φάση της πρόσφατης ιστορίας της. Κατά τη διάρκεια των καθημερινών περιπάτων μου, «ανεβαίνοντας» συνήθως τη Δημητρακοπούλου ως τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και «κατεβαίνοντας» τη Βεΐκου ως την Παιδική Χαρά, ένιωθα ότι βρισκόμουν σε κρανίου τόπο, το σκηνικό μου θύμιζε ταινία με φόντο μετα-αποκαλυπτική εποχή, η γη μετά την καταστροφή. Μαγαζιά κλειστά, κάποια καμένα, σκουπίδια παντού, μπόχα ανελέητη, γκράφιτι της κακιάς ώρας, άνθρωποι βυθισμένοι ως τη μέση στους κάδους σκουπιδιών, σκοτάδι ακόμα και την ημέρα, ο μόνος στάνταρντ ήχος εκείνο το μελαγχολικό σφύριγμα των τρόλεϊ. Ησυχία παρόμοια με της… Εκάλης αλλά η εικόνα έμοιαζε μ’ εκείνη των Εξαρχείων στη χειρότερή τους φάση, αυτή δηλαδή που – κακά τα ψέματα – βρίσκονται σήμερα.