Ετοιμάζεστε, όπως μου είπατε, για τη συναυλία σας με τη Νένα Βενετσάνου στις 22 Ιουλίου. Είστε πάντα εμμονικά επιλεκτικός με τις συνεργασίες σας. Παρ’ όλ’ αυτά, θα μου επιτρέψετε να σας ρωτήσω αν μπήκατε ποτέ στον πειρασμό να σκεφτείτε ότι αυτές οι επιλογές – όσο ποιοτικές και να είναι – σας χαρακτηρίζουν παρωχημένο και παλιομοδίτικο.

Καταλαβαίνω τι με ρωτάτε και είναι παρά πολύ σωστή η παρατήρησή σας. Και πρέπει να πω ότι το να συνεργάζομαι με τη Νένα είναι σαν να πίνω παλιό κρασί. Είναι το στυλ μου αυτό. Και ο δίσκος «Αγρυπνο φεγγάρι» που έκανα πριν από λίγο καιρό είναι με ποιήματα που έχω μελοποιήσει. Με ό,τι είχα στη βιβλιοθήκη μου. Εγώ δεν θα φτιάξω ποτέ το μοντέρνο τραγούδι. Το έχω αφήσει για τον Ρέμο, τον Σάκη και τα άλλα καλά παιδιά που το κάνουν τέλεια. Γιατί να διακινδυνεύσω εγώ; Προχθές έκλεισα τα 74 χρόνια. Δεν μπορώ να παλιμπαιδίσω, να διαλέξω έναν ελαφρύ στίχο και να χαριεντίζομαι. Δεν είναι στην κουλτούρα μου. Εμπιστεύομαι και τους νέους, αρκεί να με αφορούν. Το «Ισως φταίνε τα φεγγάρια» του Τάσου Σαμαρτζή ή το «Πρωινό τσιγάρο» του Αλκη Αλκαίου αφορούν νέους ποιητές διότι κυκλοφόρησαν πριν από τέσσερις δεκαετίες. Εχω θυσιάσει πολλά και δεν μπορώ να τα πετάξω έτσι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή