Ο διπλός ρόλος των ευρωβουλευτών

Την επομένη της έγκρισης από το Ευρωκοινοβούλιο της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ως νέας προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ανοίγοντας το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο είδα μηνύματα καταδικαστικά για την επιλογή του Νίκου Ανδρουλάκη να καταψηφίσει τη γερμανίδα πολιτικό και να «υπερψηφίσει» τον Δημήτρη Παπαδημούλη ως αντιπρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου. Αλλη μια τραγική απογοήτευση του ΚΙΝΑΛ, μου έγραφαν. Καταρχήν αφήνω στην άκρη το γεγονός ότι ο Ανδρουλάκης ήταν απών από την ψηφοφορία για τους αντιπροέδρους. Οι επικριτές εξετάζουν με ελληνικά κριτήρια τις ευρωπαϊκές διαδικασίες. Γι’ αυτό και συγχέουν δύο τόσο ανόμοια πράγματα, την ψήφο για μια θέση μεταξύ 14 αντιπροέδρων στο Ευρωκοινοβούλιο με αυτήν της μοναδικής επιτρόπου. Δεν είδα όμως κανέναν απ’ όλους αυτούς να αναφέρονται έστω και κατ’ ελάχιστον στους λόγους για τους οποίους ο Ανδρουλάκης καταψήφισε την επίτροπο. Οχι δεν ζητώ από τους «διαβάτες» του Διαδικτύου να είχαν διαβάσει την επιχειρηματολογία του έλληνα ευρωβουλευτή. Ποιος διαβάζει τώρα. Αλλά τουλάχιστον ρε παιδί μου, έτσι για την τιμή των όπλων, δεν μπορούσαν να μπουν στον κόπο να μάθουν κάπως για το τι ισχυρίζεται ο ίδιος για την ψήφο του; Κανείς δεν κάθισε να δει το μείζον ζήτημα που ανέδειξε ο Ανδρουλάκης. Αυτός μίλησε για μια διαδικασία ακυρωτική της ψήφου των ευρωπαίων πολιτών υπέρ του κορυφαίου υποψηφίου (Spitzenkandidat). Μια διαδικασία παρασκηνίων που κάνει όλο και πιο αποκρουστική την εικόνα που έχουν οι ευρωπαίοι πολίτες για την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, στην οποία κατά τα άλλα οι επικριτές του Ανδρουλάκη ομνύουν. Ο Νίκος Ανδρουλάκης με άρθρο του στα «ΝΕΑ» την ημέρα της ψηφοφορίας (16-07-2019) υπενθύμιζε ότι τον Φεβρουάριο του 2018, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε ψήφισμά του δήλωνε έτοιμο «να απορρίψει κατά τη διαδικασία ορισμού του προέδρου της Επιτροπής οποιονδήποτε υποψήφιο δεν έχει ορισθεί ως κορυφαίος υποψήφιος κατά την περίοδο πριν από τις ευρωπαϊκές εκλογές».