Αγχώδης και επεκτατική «απέλευση»

Ηανάγκη διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ υπαγορεύεται από την αδύναμη οργανωτική δικτύωσή του; Και το να αντιγράφεις τη Νέα Δημοκρατία, να έχεις «δικούς σου» στα σωματεία, στους επιστημονικούς συλλόγους, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα σώματα ασφαλείας, στους αθλητικούς συλλόγους, στους συλλόγους «κυριών και δεσποινίδων» κ.λπ. αποτελεί την επικύρωση της «κοινωνικής σου γείωσης»; Μα αν κρίνουμε από τη Νέα Δημοκρατία, που διαθέτει τεράστιες και διασταυρούμενες δυνάμεις τέτοιου είδους, περισσότερο με καθήλωση μοιάζει αυτό, παρά με γείωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ με το σημαντικό ποσοστό του, το οποίο δεν οφείλεται στην κινητοποίηση (αφού, όπως προείπα, είναι εκ παραδόσεως, οργανωτικά αδύναμος) αλλά στην αποδοχή, αποδεικνύει και το αντίστροφο: ισχνές οργανωτικές δυνάμεις δεν εμποδίζουν καθόλου την εκλογική ισχύ. Το 32%, μετά 4,5 χρόνια φθοράς, δεν είναι κατασκευασμένο, εκβιασμένο ποσοστό, αλλά υπάρχον, που αντιστοιχεί σε μια παραδοχή ευρέων κοινωνικών ομάδων. Τότε τι θέλουμε «τα 180.000 μέλη»; Και γιατί η εγγραφή τους αποτελεί και δέσμευσή τους, στον «μεγάλο αγώνα» των χειμερινών ανακτόρων; Το ΠΑΣΟΚ εξέλεξε ως πρόεδρο τον Γεώργιο Παπανδρέου, με ένα εκατομμύριο μέλη και ουδόλως αυτό εμπόδισε το ιστορικό κόμμα να καταρρεύσει κατά τη σκληρή διετία 2010 – 2012. Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2007-08 είχε μια δημοσκοπική έκρηξη (και ροή νέων φίλων) που εξατμίστηκε (θυμίζω ότι στις ευρωεκλογές του 2009 πήρε μόλις 4,5%). Η Νέα Δημοκρατία, χωρίς καν να τηρήσει προσχήματα, διόρισε τα στελέχη που θα «τρέξουν» τη δουλειά στα υπουργεία. Διόρισε με απλά, παραδοσιακά, δοκιμασμένα και ξεπερασμένα κριτήρια. Αποτυχόντες στις εκλογές (που συχνά θα κληθούν να συνεργαστούν, με τους επιτυχόντες ανταγωνιστές τους), «δικά της παιδιά» πρωτίστως. Δεν εξέλεξε κανένα γενικό γραμματέα (όπως έχει νομοθετηθεί και συμφωνηθεί με τους εταίρους). Διόρισε. Αυτό θα αποτρέψει τη γήρανσή της, θα της εξασφαλίσει μεγαλύτερο πολιτικό χρόνο; Η εμπειρία λέει όχι. Πιθανόν θα βοηθήσει την εξισορρόπηση στο εσωτερικό της, στη διακυβέρνηση, θα διευκολύνει το έργο των υπουργών και συγχρόνως θα το σκεβρώσει με ομάδες και πρόσωπα πίεσης. Δεν θα υπάρχουν τόσες αδράνειες, «λευκές απεργίες» και καθυστερήσεις στην κυβερνητική παραγωγή, όσες αντιμετώπισε ο ΣΥΡΙΖΑ. Εχει αποδειχθεί όμως ότι η πολιτική γήρανση είναι αναπότρεπτη, εάν η πολιτική σου είναι αντιδημοφιλής, ανεξαρτήτως των τεχνασμάτων διακυβέρνησης ή της οργανωτικής πυκνότητας του κομματικού φορέα.