Τρεις μοναδικές περιπτώσεις πρωταθλητών

Μια εβδομάδα σχεδόν έχει περάσει από τον καταπληκτικό τελικό του Γουίμπλεντον ανάμεσα στον Νόβακ Τζόκοβιτς και στον Ρότζερ Φέντερερ και τα δημοσιεύματα του Τύπου σε όλο τον κόσμο δεν λένε να σταματήσουν. Το λιγότερο που συζητήθηκε είναι η νίκη του Τζόκοβιτς – ο κόσμος την αντιμετώπισε ως ένα είδος επιλόγου μια καταπληκτικής ιστορίας, κάτι σαν ας πούμε, αναγκαίο φινάλε: αφού δεν μπορούσε το ματς να λήξει ισόπαλο κάποιος έπρεπε να κερδίσει. Οι συζητήσεις και τα δημοσιεύματα αφορούν πολλά άλλα – η πιο συνηθισμένη επισήμανση είναι το πόσο έχει αλλάξει το άθλημα. Και οι τρεις μεγάλοι βρίσκονται σε ηλικίες που οι πιο πολλοί σημαντικοί παίκτες του παρελθόντος είχαν αποσυρθεί. Γίνεται φυσικά μεγάλη συζήτηση για τα 37 χρόνια του Φέντερερ, αλλά και τα 32 του Τζόκοβιτς και τα σχεδόν 34 του Ναδάλ δεν είναι λίγα. O μεγάλος Μποργκ σταμάτησε στα 30 του. Ο Σάμπρας στα 31 του. Ο Αγκάσι όταν σταμάτησε ήταν μικρότερος από όσο είναι σήμερα ο Τζόκοβιτς. Ο Λεντλ αποσύρθηκε στα 33. Ο Μπέκερ είχε σταματήσει πριν γίνει 32. Ο Κόνορς έπαιξε πιο πολύ από όλους – κατέβηκε στο USA Open σε ηλικία 38 χρόνων – σχεδόν 39. Αλλά αυτό του το κατόρθωμα ήταν μια επιστροφή. Είχε σταματήσει να παίζει επαγγελματικά στα 34 του και είχε πάψει να κερδίζει από τα 30 του. Το σημειώνω αυτό γιατί είναι το δεύτερο καταπληκτικό της ιστορίας. Οι σημερινοί τρεις υπέροχοι μονομάχοι δεν παίζουν απλά σπουδαίο τένις σε μια ηλικία που οι πιο πολλοί από τους άλλους μεγάλους είχαν αποσυρθεί, αλλά κερδίζουν κιόλας! Και κυρίως η παρουσία τους είναι τόσο πολύ επιβλητική ώστε κανείς νεότερος τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί να τους στερήσει ένα Γκραν Σλαμ. Από το 2016 που ο Σταν Βαβρίνκα κέρδισε το USA Open κανείς δεν έχει να στερήσει από την τρομερή τριάδα ένα μεγάλο τρόπαιο. Ο πρώτος που θα το κάνει θα γράψει ιστορία, αλλά δεν φαίνεται ποιος μπορεί να είναι.