Κοινός λόγος

Οφείλουμε πάντα ευγνωμοσύνη σε ανθρώπους των γραμμάτων που ξεπέρασαν τις ιδεοληψίες της αυθεντικής γραφής και έσκυψαν με αγάπη σε κείμενα ή εικόνες ή μελωδίες που ανήκουν σε ανώνυμα άτομα της κοινότητας, συχνά σε ασπούδαχτους, όπως τους ονόμασαν, σε εποχή που η ευρωπαϊκή λογοτεχνία, αλλά και η τέχνη εν γένει, ανακάλυψε κείμενα και εικόνες, ρυθμούς και δομήσεις της παράδοσης. Πρέπει, βέβαια, να ομολογήσουμε πως η καταφυγή σε τέτοιες δημιουργίες ανωνύμων συνδέεται, κυρίως, με το ρομαντικό κίνημα. Τότε, ιδιαίτερα μετά την άνοδο των αστών στο προσκήνιο της ιστορίας, αλλά καταλυτικά μετά τη Γαλλική Επανάσταση, φούντωσε η αναζήτηση ριζών, με την καταφυγή σε προφορικές αφηγήσεις και τραγούδια, δομήσεις, γλωσσικά ιδιώματα, χορούς, τοιχογραφίες και ιστορημένα χειρόγραφα, αλλά και παραμύθια, παροιμίες, παραδόσεις, έθιμα και τελετουργίες. Βγαίνοντας οι λαοί της Ευρώπης από το φεουδαλικό σύστημα και την ομπρέλα του Βατικανού του Πάπα, στη χώρα μας, διασώζοντας τα στοιχεία της ιθαγένειάς μας μέσα και κάτω από τον τουρκικό ζυγό, στηρίχτηκαν και στηριχτήκαμε στη μνήμη και στις λαϊκές μορφές που τη συντηρούσαν.