Ψήφισε η μάνα μου Νέα Δημοκρατία;

Το θυμόσαστε αυτό; Eτσι ολόλυξε ο Σάκης Μπουλάς όταν έμαθε. Και στην απελπισία του απάνω έπεσε να πνιγεί στην πασοκική, την ολυμπιακών διαστάσεων πισίνα του. Γιατί το 1998 τα πνεύματα ήταν αλλιώς κι ο Σταύρος Τσιώλης ο μόνος που μπορούσε να κάνει πολιτικό σινεμά, κωμωδία περιωπής, ανθεκτική στο χρόνο της και στο χρόνο γενικότερον. Και ποιος μπορεί να μου εγγυηθεί εμένα ότι κι η μάνα μου δεν θα ψήφιζε σήμερα ΝΔ, χωρίς μάλιστα να της το πασάρει σταυρωμένο κάνας Μπακιρτζής ή κάνας Ζουγανέλης; Αν ζούσε και διάβαζε αυτό που γράφω, σίγουρα θα με είχε πάρει ο διάβολος. Το «Ας περιμένουν οι γυναίκες» άλλωστε δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια απλή ανδρική φαντασίωση. Οι γυναίκες, εκεί που τις νομίζεις παραιτημένες κι ότι κάνουν υπομονή, στην πραγματικότητα βράζουν από το θυμό τους, με απρόβλεπτες κατά το μάλλον ή ήττον συνέπειες. Πολιτικές και άλλες. Ας περιοριστούμε όμως στις πρώτες. Εκεί είχε περιορίσει και η αείμνηστη μήτηρ μου την προσωπική της ελευθερία, γιατί όλα τα άλλα τα είχε παραχωρήσει οικειοθελώς, με το σουγιά στο κόκκαλο, με το λουρί στο σβέρκο. Anyway. Το ψηφοδέλτιο πάντως δεν της το ‘παιρνες που να ‘χες το Θεό πατέρα. Hταν η περηφάνεια της, το κέφι και η τσαντίλα της, το ως εδώ και μη παρέκει της, η γιορτή της και τα γενέθλιά της μαζί, όλη η κοκεταρία και η σοφία της μαζεμένη σ’ ένα χαρτάκι. Ακόμα κι όταν κλείστηκε στο κεφάλι της, εκεί γύρω στο 2012, ενώ εμείς την λογαριάζαμε για εντελώς χαμένη, μου το ‘σκασε ξαφνικά το παραμύθι και μ’ άφησε ξερή. Ιδού η τελευταία της εγγραφή από τον έξω κόσμο. Την παραθέτω αυτούσια.