Γιώργος Γάλλος

Ημασταν στην πλατεία του χωριού. Βραδάκι. Η γνωστή παρέα. Αποφασίσαμε να παίξουμε κρυφτό. Πάνω που τα βγάζαμε για το ποιος θα τα φυλάξει, ήρθε ο Παύλος. Ζήτησε να μπει και αυτός στο παιχνίδι και γύρισα και του είπα: Εσύ δεν γίνεται να παίξεις, εσύ έχεις πεθάνει. Γύρισε και εξαφανίστηκε κλαίγοντας. Ξύπνησα κάθιδρος. Ημουν μόλις 9 ετών. Ο Παύλος ήταν ένα ξαδελφάκι μου που είχαμε χάσει απρόοπτα ένα χρόνο πριν. Ο θάνατός του με είχε σαστίσει και συνταράξει αλλά αυτό το όνειρο με αποτελείωσε, φέρνοντας ένα τεράστιο κομπολόι αναπάντητων ερωτημάτων που ακόμα, ύστερα από σαράντα χρόνια, παλεύω να απαντήσω. Ποια είναι τα όρια της ειλικρίνειας; Πού γίνεται ανώφελη σκληρότητα; Ψάχνω συνεχώς αυτό το όριο όπου θα διατηρήσω την αγάπη μου για την αλήθεια (αυτό που εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι ως αλήθεια) και ταυτόχρονα θα σεβαστώ τη φύση και κατάσταση του άλλου. Και αυτό φυσικά εκτείνεται σε όλα τα πεδία. Στο αμιγώς κοινωνικό: τι θα πεις στον συνάδελφο για μια παράστασή του που δεν σου άρεσε καθόλου; Ή στο οικογενειακό πεδίο: χαρακτηρίζεται ψέμα ή απόκρυψη της αλήθειας όταν δεν «ομολογείς» σε ένα παιδί τις αδυναμίες του με σκοπό να το ενθαρρύνεις;