Οταν του πρότεινα τη συζήτησή μας για τη σειρά «Γευματίζοντας», άρχισε να μου αναφέρει ονόματα συναδέλφων του που θα ήταν καταλληλότεροι από τον ίδιο για να συμμετάσχουν σε αυτό το ανάλαφρα διερευνητικό, τόσο σε ιδιωτικό όσο και σε δημόσιο επίπεδο, χώρο. Εγινε αυτόματα μέσα μου μια αναδρομή και θυμήθηκα πως κάθε φορά που ήταν να κουβεντιάσουμε και η κουβέντα αυτή προοριζόταν να δημοσιοποιηθεί, δεν υπήρξε ποτέ αρνητικός, αλλά η κατάφασή του αποσπάστηκε πάντα έπειτα από μεγάλη μου επιμονή. Και αναρωτιέται κανείς πώς γίνεται ένας άνθρωπος που αναπτύσσει δεκαετίες τώρα μια τόσο έντονη εικαστική αλλά και συγγραφική δημιουργία, στο άκουσμα του ονόματός του και πολύ περισσότερο στη θέα του να έχεις την αίσθηση ενός αναχωρητή, όπως δε συμβαίνει με άλλους δημιουργούς που όμως ο ίδιος ομνύει στο όνομά τους, για παράδειγμα με τον Γιώργο Σεφέρη και τον Ανδρέα Εμπειρίκο, αν και για τον δεύτερο κανείς δεν αμφισβητούσε και δεν αμφισβητεί, σε σχέση με όσους τον γνώρισαν, ότι «ήταν διαρκώς στον κόσμο του».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή