Η «Τραβιάτα» στο λαμπερό πάρτι

Αν η «Νόρμα» του Μπελίνι, στη σύμπραξη της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με τους Fura dels Baus, με την οποία άνοιξε το Φεστιβάλ Αθηνών (5-11/6), «σχολίασε» τις οικολογικές ευαισθησίες της εποχής, η «Τραβιάτα» του Βέρντι, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, ήταν στημένη σαν καθρέφτισμα για το κυνήγι της ηδονής στους ρευστούς καιρούς μας. Αυτή ήταν η διακηρυγμένη άποψη του σκηνοθέτη, διευθυντή του Μπαλέτου της Λυρικής, ο οποίος χρησιμοποίησε την αντίστοιχη εικονοποιΐα και κίνηση για να την υποστηρίξει. Το Ηρώδειο μεταμορφώθηκε από τη μία πράξη στην άλλη, σε αίθουσα χορού και πάρτι, δωμάτιο της παραστρατημένης Βιολέτας (σε αντίστιξη με το δωμάτιο του Αλφρέντο), διάδρομος για τσιγγάνες και ταυρομάχους. Η δημοφιλής ιστορία της Τραβιάτας (επιτρέψτε μας την κλίση στη γενική), που λαχταράει τον έρωτα ενώ την «λιώνει» η φυματίωση, εξελίχθηκε σαν ένα μεγάλο πάρτι – φούσκα, όπου χωρούσαν τα όνειρα των φτωχών, η (μικρο)αστική υποκρισία, η μεταμέλεια, η ελπίδα και ο θρήνος. Η λαμπερή εικονογράφηση που επέλεξε ο Κ. Ρήγος ήταν το βασίλειο και, ως ένα σημείο, η φυλακή του. Δεν φοβάται κανείς το ποπ, ακόμη και όταν πρέπει να υπηρετήσει τη μουσική του Βέρντι, η οποία σε κάθε περίπτωση επιβάλλεται ως πηγή έμπνευσης και ανάτασης. Η «υπερφόρτωση», ωστόσο, μεμονωμένων εικαστικών στοιχείων δεν λειτουργούσαν πάντοτε υπέρ του συνόλου (οι «αφαιρετικές» Τσιγγάνες μαζί με φολκλόρ ταυρομάχους, η λευκή τουαλέτα της Βιολέτας με το λαμέ απαστράπτον σακάκι του Αλφρέντο, οι κάκτοι από νέον που δεν υποδήλωναν συγκεκριμένη προέλευση). Πόσο πιο υπαινικτικά για την «καταγωγή» του έργου από τον Αλέξανδρο Δουμά γιο λειτούργησε η καμέλια που εμφανιζόταν στα χέρια των συντελεστών! Πόσο πιο εσωτερικό ήταν το παίξιμο της Οροπέσα με ένα μόνο κερί ανά χείρας!