Οι χορευτές του Ακραμ Καν στην Καλαμάτα

Η στρογγυλή σκηνή που μοιάζει με κομμένο κορμό δέντρου, είναι πλημμυρισμένη στον καπνό. Ανάμεσα στα «σύννεφα» που δημιουργούνται και χάνονται στον χώρο, αχνοφαίνονται ψηλά κοντάρια, μπηγμένα στο έδαφος. Μόλις σβήνουν τα φώτα της πλατείας και απομένουν οι μικροί προβολείς να φωτίζουν υπαινικτικά τη σκηνή, μια ανδρική φιγούρα που περπατάει στα τέσσερα μπαίνει με ορμή κι αρχίζει να κάνει κύκλους πάνω στη σκηνή. Βγάζει κραυγές, πηδάει με τον τρόπο που έχουμε όλοι υπόψη μας για τον πρωτόγονο άνθρωπο, αφαιρεί τα κοντάρια κι αρχίζει να χορεύει με δυνατές κινήσεις ώσπου την προσοχή του τραβάει ένα κρανίο. Αφού το εντάξει κι αυτό στη «χορογραφία» του καταλήγει να το τοποθετήσει πάνω σ’ ένα κοντάρι, στην άκρη της σκηνής, στήνοντας έναν βωμό κάτω απ’ τον οποίο συνεχίζει να χορεύει με άλματα, τινάγματα του κορμού και πτώσεις. Οχι για πολύ όμως, αφού τη μοναξιά του διακόπτει μια κοπέλα ντυμένη στα λευκά. Τον πλησιάζει κι αρχίζει να λικνίζεται κουνώντας τα χέρια της, σε μια χορογραφία που τώρα θυμίζει Μπόλιγουντ. Τα βήματά της συντονίζονται στους ήχους των τυμπάνων από την ομάδα των μουσικών με τα κρουστά που κάθεται περιφερειακά της σκηνής αλλά και οι αλαλαγμοί ενός εξ αυτών, μέχρι που ο άνδρας την παίρνει βίαια στην αγκαλιά του και διακόπτει τον χορό της, κάνοντάς τη δική του.