Αποχαιρετισμός στον Χριστόφορο Λιοντάκη

Χωρίς να είναι, αν και υπήρξε, κεραυνός εν αιθρία ο θάνατος του Χριστόφορου Λιοντάκη (όπως δεν υπήρξε και των άλλων αγαπημένων φίλων που έφυγαν μέσα στη δεκαετία του 2010, του Γιάννη Βαρβέρη, του Μένη Κουμανταρέα, του Γιάννη Κοντού, του Κώστα Τσιρόπουλου, της Λούλας Αναγνωστάκη και του Μάνου Ελευθερίου) μοιάζει να «ολοκληρώνει» έναν κύκλο καθώς μέλη μιας στενής και ευρείας συντροφιάς διέθεταν – όλοι τους -το χάρισμα να επικοινωνούν ανάμεσά τους με έναν τρόπο συνθηματικό. Με την έννοια ότι ήταν τόσες οι προσωπικές ή οι κοινές τους εμπειρίες ώστε στο άκουσμα μιας λέξης ή στη μνεία ενός γεγονότος να επανέρχεται με τρόπο ακριβή και ακέραιο το πλήρες ανάπτυγμά τους. Περισσότερο ακόμη από ό,τι με τους υπόλοιπους, με τον Χριστόφορο Λιοντάκη που ο υπαινιγμός σε συνδυασμό με την ακρίβεια της διατύπωσης είναι το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της ποίησής του. Μια ποίηση που θα τη χαρακτήριζες κυριολεκτικά ως «ύδωρ εκ της πέτρας», καθώς η απόσταξη ήταν το κύριο μέλημά του. Με τόσο μεγαλύτερο και κυριαρχικότερο το αίτημα τής απόσταξης όσο πιο δραματικές, πλούσιες και μυστικές ήταν οι περιπέτειες που την είχαν προκαλέσει.