Η μεταφυσική του καλοκαιριού

Καμιά άλλη εποχή του χρόνου δεν είναι τόσο λαλίστατη αλλά ταυτόχρονα δεν την περιβάλλει και τόση σιωπή όσο το καλοκαίρι. Ενώ όλα λέγονται ανάμεσα στους ανθρώπους χωρίς περιστροφές και χωρίς προσχήματα, και όλοι συμφωνούν ως προς την ανάγκη οι διακοπές να κρατήσουν όσο γίνεται περισσότερο, ή ως προς τον παροπλισμό των προβλημάτων, όσο ζέοντα και αν είναι – εκτός κι αν πρόκειται για προβλήματα υγείας – ώστε ν’ αντιμετωπιστούν από τις αρχές του Σεπτεμβρίου, ή τέλος για το πόσο παρηγορητική υπόθεση είναι ο θερινός κινηματογράφος, αισθάνεσαι τον καθένα να μη μοιράζεται μια κοινή επιθυμία, αλλά να θωρακίζεται απέναντι στους άλλους σε σχέση με ένα ολότελα προσωπικό μυστικό. Σάμπως να πρόκειται για μια εποχή που η ανάγκη να τη ζήσει κανείς με μια όσο γίνεται μεγαλύτερη εξωστρέφεια, να δημιουργεί εσωτερικά τις προϋποθέσεις για κάτι ανομολόγητο, για κάτι που θα κάνει την απόλαυση ή το ξεσάλωμα – ανάλογα με τον άνθρωπο – ν’ αποκτήσει μια ισχύ που δεν θα εκπνεύσει μαζί με το καλοκαίρι.