Θαρραλέα εκπαιδευτική πολιτική

Η προηγούμενη κυβέρνηση άφησε στην Παιδεία βαθιά τραύματα, με το πιο επικίνδυνο για το μέλλον της χώρας τη δαιμονοποίηση της προσπάθειας για αριστεία. Μέσα στο ιδεοληπτικό της παραλήρημα επεδίωξε την ισοπέδωση όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης με το δόγμα της οι νέοι άνθρωποι να μη διαφέρουν διότι αυτό προάγει τον ανταγωνισμό, δημιουργεί ανθρώπους καριερίστες που με τη σειρά τους υπηρετούν τον ελιτισμό της άρχουσας τάξης και κατά συνέπεια την ταξική διαστρωμάτωση φτωχών – πλουσίων ενώ το όραμα είναι η αταξική, δίκαιη κοινωνία. Η ισοπεδωτική αυτή λογική των κοσμοθεωριών του 19ου αιώνα βόλευε και πολλούς παράγοντες του εκπαιδευτικού συστήματος: τους μέτριους, οκνηρούς και αδιάφορους καθηγητές και δασκάλους, τους γονείς που συνήθισαν στην απόκτηση από τους ίδιους και τα παιδιά τους του εύκολου, αβασάνιστου πτυχίου για μια θέση στο Δημόσιο και βέβαια τους εκπαιδευτικούς του Δημοσίου που το απόγευμα εργάζονταν παράνομα ως ιδιώτες εκπαιδευτικοί – φροντιστές των ιδιαιτέρων μαθημάτων, εκμεταλλευόμενοι τη φτωχή απόδοση του δημοσίου σχολείου το πρωί. Στο παραπάνω σύστημα της ισοπέδωσης συμμετείχαν και οι καθηγητές πανεπιστημίου που έβλεπαν τον χώρο ως προσωπικό επαγγελματικό βιοπορισμό με ελάχιστη ουσιαστική επιστημονική – ερευνητική παρουσία καθώς και οι καθηγητές των ΤΕΙ με περιορισμένα ακαδημαϊκά προσόντα που προσμέναν στην πανεπιστημιοποίησή τους με κυβερνητικό φετφά. Δυστυχώς οι παραπάνω αρνητικοί παράγοντες του εκπαιδευτικού συστήματος είναι πολυάριθμοι και παρόντες με ισχυρή πολιτική δύναμη σε όλα τα κόμματα. Σε αντίθεση με τους άξιους, αφοσιωμένους στο έργο τους, με διεθνή εξαιρετικά ακαδημαϊκά προσόντα δασκάλους και καθηγητές σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, και στα ΤΕΙ τα οποία έχουν τα τελευταία χρόνια εντάξει στο ακαδημαϊκό τους προσωπικό σημαντικό αριθμό εξαιρετικών και κάποιων άριστων νέων επιστημόνων.