Το πόσο επιπόλαιοι, αυτοσχεδιαστικοί και άκρως αυθαίρετοι είμαστε ως λαός, αποδεικνύεται καθημερινά σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας συμπεριφοράς μας, ζητώντας συνήθως τα «ρέστα» από τους άλλους και ποτέ από τους εαυτό μας. Και μάλιστα σε θέματα σοβαρά, ιδεολογικής και ηθικής τάξεως, σάμπως και μπορούμε να είμαστε αζημίωτα και το ένα και το άλλο και το κυριότερο σάμπως να μη χρειάζεται να αποφασίσουμε για όλη μας τη ζωή πού επιτέλους ανήκουμε αλλά μπορούμε να έχουμε έως θανάτου το ένα μας πόδι από δω και το άλλο από κει. Αυτός ο διαρκής υπαρξιακός μετεωρισμός που εκφράζεται ως μια ανέξοδη παλινδρομική μετακίνηση μ’ έναν παιδιάστικο μάλιστα τρόπο, είναι που δεν μας αφήνει να ωριμάσουμε κι ενώ, ως κάτι το απρόβλεπτο, έχει τις ευεργετικές συνέπειές του στον χώρο της τέχνης – ιδιαίτερα στον χώρο της ποίησης, με την αυθαιρεσία που προϋποθέτει προκειμένου να καταπιαστεί κανείς μαζί της – στην κοινωνική μας έκφραση προκαλεί τραγελαφικές συμπεριφορές κι έναν πρωτογονισμό σαν να μην έχει υπάρξει μια στοιχειώδης σκέψη για πολύ βασικά πράγματα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή