Οταν το αντιμνημονιακό κύμα που «δημιούργησε» τον ΣΥΡΙΖΑ, «έσπασε» πάνω στο τρίτο Μνημόνιο, η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επινόησε την καταγγελία της διαφθοράς του «παλαιού καθεστώτος» για να μπορέσει να διαχειριστεί πλέον τη «γυμνή εξουσία». Από τη Λίστα Λαγκάρντ, μέχρι τις καταγγελίες για τα «βοθροκάναλα» και την υπόθεση Novartis, η λαϊκιστική δικαιολόγηση του περίφημου «ηθικού πλεονεκτήματος» χρειαζόταν πλέον νέους εχθρούς. Ετσι λοιπόν η κυβέρνηση στράφηκε απέναντι στους παλαιούς «ιδιοκτήτες της χώρας και των θεσμών», όπως τους αποκαλούσε ο κ. Τζανακόπουλος. Σε αυτό το σχέδιο, ο κ. Πολάκης επιστρατεύτηκε οικειοθελώς, ως κύριος εκφραστής μιας αντίληψης που συνέδεε οργανικά την εχθροπάθεια με τον καφενειακό τσαμπουκά και την «κρητική λεβεντιά» με τον παλαιό επαναστατικό φολκλορισμό της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ο κ. Πολάκης ήταν ένας καλός «κυνηγός κεφαλών» στο σαφάρι της εξουσίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή