Η τέχνη της ξεκούρασης

Καλοκαίρι, κατακαλόκαιρο και μάλιστα πρώτο Παρασκευοσαββατοκύριακο του Αυγούστου – θα έχετε παρατηρήσει ότι τους χειμερινούς ή τους φθινοπωρινούς μήνες σας εύχονται όλοι από Παρασκευή «Καλό Σαββατοκύριακο», ενώ τους καλοκαιρινούς οι ευχές δίνονται από την Πέμπτη και είναι «Καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο» – ας ξελεγράρουμε λοιπόν με κάτι που δεν είναι καλλιτεχνικό, έχει όμως σχέση με δυο καλλιτέχνες, τους σπουδαίους ζωγράφους Παναγιώτη Τέτση και Δημήτρη Μυταρά. Και σπουδαίους ανθρώπους ταυτόχρονα, αν και διέφεραν όσο η νύχτα με τη μέρα. Δεν χρειαζόταν για να επισημάνει κανείς τις διαφορές τους βαρύγδουπες προσεγγίσεις ή λεπτεπίλεπτες αναλύσεις, καμιά φορά η απάντηση υπάρχει σε πολύ απλά πράγματα. Οπως για παράδειγμα, ο Τέτσης όταν αισθανόταν να πέφτει το «ηθικό» του και η διάθεσή του να γίνεται βαριά, κατάφευγε, προκειμένου να «αναλάβει», στο διάβασμα διηγημάτων του Παπαδιαμάντη, ενώ ο Μυταράς ακόμα και όταν η διάθεσή του παρέμενε ακμαία, προκειμένου να προλάβει τυχόν μεταπτώσεις της, θα έβλεπε απαραιτήτως στο βίντεο – είχε υπολογίσει πως θα έπρεπε να γίνεται μια φορά την εβδομάδα – την ταινία «Της κακομοίρας» με τον Κώστα Χατζηχρήστο. Πρόσθετε μάλιστα λέγοντας «το κάνω για να στανιάρω». Θα πρέπει να είναι πολύ άμουσος κανείς ώστε να αρχίσει να αναρωτιέται για την πεζότητα ή μάλλον τη «φτήνια» των ενδιαφερόντων του Μυταρά σε σχέση με το «υψηλό» των ενδιαφερόντων του Τέτση. Αφού συζητώντας μαζί τους «οι εποχές» της εικαστικής δημιουργίας, από την αρχαιότητα ως σήμερα, τους ήταν ένα τόσο γνώριμο και οικείο έδαφος ώστε το τι είχε επιλέξει ο καθένας τους προκειμένου να «αναλαμβάνει» όταν η ζωή τον έπαιρνε από κάτω να είναι κάτι τελείως συμπτωματικό.