Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η ευρωπαϊκή επιστήμη δεν ήταν πλέον σε ηγετική θέση. Ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων διεθνών οργανισμών, ορισμένοι επιστήμονες με μακροπρόθεσμο όραμα πρότειναν τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού εργαστηρίου πυρηνικής φυσικής. Ενα τέτοιο εργαστήριο όχι μόνο θα συνένωνε τους ευρωπαίους επιστήμονες, αλλά θα τους επέτρεπε επίσης να μοιραστούν το αυξανόμενο κόστος των εγκαταστάσεων πυρηνικής φυσικής. Στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Συνέδριο που ξεκίνησε στη Λωζάννη στις 9 Δεκεμβρίου 1949, ο γάλλος φυσικός Louis de Broglie εισήγαγε την πρώτη επίσημη πρόταση για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού εργαστηρίου. Μια ακόμη ώθηση έγινε στην 5η Γενική Διάσκεψη της UNESCO που πραγματοποιήθηκε στη Φλωρεντία τον Ιούνιο του 1950, όπου ο αμερικανικός φυσικός και βραβευμένος με Νομπέλ Isidor Rabi κατέθεσε ψήφισμα που εξουσιοδότησε την UNESCO να «συνδράμει και να ενθαρρύνει τη δημιουργία περιφερειακών ερευνητικών εργαστηρίων με στόχο την αύξηση της διεθνούς επιστημονικής συνεργασίας».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή