Η τρυφερότητα της οδού Αχαρνών

Εχετε σκεφτεί ποτέ πόσο αλλόκοτος ή μάλλον εντελώς εξωπραγματικός, αν όχι τρελός, θα σας φαινόταν ένας Ελληνας ή ένας ξένος που θα προτιμούσε αντί για τη Σαντορίνη, την Κέρκυρα, τη Μυτιλήνη ή την Πάρο, να έκανε τις διακοπές του στην οδό Αχαρνών; Αν την αναμονή για τις διακοπές τη δημιουργεί μαζί με την προοπτική της ξεκούρασης, η αναμονή μιας αποκάλυψης, γιατί θα μας ήταν περισσότερο αποκαλυπτικό ένα νησί που συνήθως το γνωρίζουμε πολύ καλά σε σχέση με έναν δρόμο που, αν και δίπλα μας, τον γνωρίζουμε ελάχιστα ή και καθόλου; Ιδιαίτερα τις μεταμεσονύκτιες ώρες, με τα ανοιχτά σχεδόν ως το πρωί μίνι μάρκετ, με τους πακιστανούς, ινδούς ή μαύρους «ιδιοκτήτες» τους, τους αλλαλιασμένους από την ορθοστασία και την πυρακτωμένη άσφαλτο, που η μάζωξή τους με δυο – τρεις ακόμη συμπατριώτες τους γύρω από ένα τραπεζάκι στο πεζοδρόμιο, φαίνεται να αντικαθιστά την απόλαυση που την ίδια ώρα θα αισθάνεται κανείς δίπλα σε μια παραλία με το θαλασσινό αεράκι να τον δροσίζει. Πόσο αγεφύρωτες μοιάζουν ξαφνικά οι διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά και πόσο μια άγνωστη στ’ αλήθεια οικονομία θέλει αυτόν που φαίνεται να υποφέρει, να νιώθει συχνά ευτυχέστερος μέσα στη στέρησή του, σε σχέση με εκείνον που όλα δείχνουν, αν μη τι άλλο, να μην αποτελεί εξαίρεση ως προς τον γενικό κανόνα μιας συνεχώς επιδιωκόμενης από όλους απόλαυσης – έστω κι αν επιδαψιλεύεται σε λίγους. Και τι «θαύμα» αλήθεια για τον οποιονδήποτε που θα λογάριαζε ως κατάρα να διασχίζει κατακαλόκαιρο καθημερινά την Αχαρνών, να ανακαλύπτει τώρα που του συμβαίνει κάτι αντίστοιχο μια ομορφιά αδιανόητη, όταν η σχετική προοπτική τον τρόμαζε έως πνιγμού. Μια παράξενα μεταφυσική εποχή το καλοκαίρι καθώς λιώνοντας όλοι μας από τη ζέστη, κάτι που θα έπρεπε κανονικά να επιδεινώνει οτιδήποτε μας είναι δυσάρεστο τις άλλες εποχές, αντίθετα κάνει ακόμη και τις γλώσσες και τις ιδιωματικές διαλέκτους των φυλών που συνωστίζονται στα πεζοδρόμια της Αχαρνών να ακούγονται ως μια εξαίσια μουσική.