Αν υπάρχει μια λέξη – κλειδί, αυτή είναι η ανάγκη. Ενικός αριθμός. Οχι οι ανάγκες (οι πολλές) των ανθρώπων χωρίς «ταυτότητα», χωρίς «φωνή», χωρίς «σώμα», που υπάρχουν λες και δεν υπάρχουν, σκορπισμένοι σε εγκαταλειμμένα κτίρια και ημιφωτισμένα πάρκα με ανάχωμα μερικά χαρτόκουτα. Είναι η ανάγκη για εγρήγορση από εμάς τους υπόλοιπους – που έχουμε και ταυτότητα και φωνή και σώμα – και πολύ περισσότερο από εκείνους που πρέπει να αποδεικνύουν πολιτική βούληση. Πώς μπορεί να αντηχεί ανακουφιστικά στα αφτιά των πολιτικών και συνολικά της ελληνικής κοινωνίας – πολιτών με σπίτι και δουλειά, πιστωτικές κάρτες, φίλους, χαρές και αναποδιές – η ύπαρξη μιας εθνικής ομάδας αστέγων; Αυτή η παρέα πεισματάρηδων γκολτζήδων (ταλαιπωρημένων, αλλά πολύ δυνατών ανθρώπων) θα έπρεπε να προκαλεί περισσότερο προβληματισμό, παρά υπερηφάνεια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή