Δεν ξέρω πόση αγωνία είχε ο Σα την ώρα που είδε απέναντί του τον Εντιν Βίτσκα, αλλά σίγουρα την καμουφλάρισε επιτυχώς…

Το βαπτιστικό όνομα του πορτογάλου τερματοφύλακα του Ολυμπιακού είναι Ζοσέ, το ίδιο (σε μεταγλωττισμένη εκδοχή) λεγόταν και ο ήρωας του δραματικού μυθιστορήματος που έγραψε ο Πέτερ Χάντκε και το γύρισε σε ταινία το 1972 ο Βιμ Βέντερς…

Πέραν του ρόλου και του ονόματος δεν βλέπω άλλα κοινά στοιχεία ανάμεσα στον Γιόζεφ Μπλοχ και στον Ζοσέ Σα και πλέον μένει να φανεί την ερχόμενη Τετάρτη εάν το γκολ του Μασούρα και η απόκρουση του λεγάμενου στο πέναλτι θα σφραγίσουν κιόλας την πρόκριση του Ολυμπιακού στα… λαχταριστά πλέι οφς του Champions League…

Και (μένει επίσης να φανεί) εάν ο Σα θα βιώσει το νόστιμον ήμαρ όχι απλώς στην πατρίδα του, αλλά και στην ομάδα στην οποία πέρασε δυο χρόνια, προτού ξεμπαρκάρει στον Πειραιά…

Η Πόρτο όμως αργεί ακόμα, σε αντίθεση με την Μπασακσεχίρ που (πρέπει να) βρίσκεται μονάχη της στην ατζέντα του Ολυμπιακού…

Ασφαλώς το 0-1 δεν είναι ευκαταφρόνητο από αγωνιστικής και ψυχολογικής πλευράς και δίνει στον Ολυμπιακό ένα προβάδισμα: δεν ξέρω πόσο καθαρό είναι αυτό, απλώς θυμάμαι κάμποσες περιπτώσεις στο

παρελθόν που το ίδιο σκορ δεν εξασφάλισε κιόλας την αναίμακτη πρόκριση, μια φορά μάλιστα (κόντρα στη Μέταλιστ) επέφερε τον αποκλεισμό.

Ο Πέδρο Μαρτίνς γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα την ομάδα του, την ισχύ του αντιπάλου και ποιους κινδύνους ελλοχεύει η ρεβάνς. Προφανώς κανείς δεν πιστεύει ότι ο Ολυμπιακός έπιασε τον τούρκο ιμάμη από τα γένια, κανείς δεν θεωρεί δεδομένη την πρόκριση και κανείς δεν ψάχνει από τώρα τις λίστες με τα καλά κρασιά του Οπόρτο!

Σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει ένας χρυσούς κανών που συνήθως παίζει κιόλας τον σημαντικότερο ρόλο: λέγεται διαχείριση συναισθημάτων και προφανώς αποτελεί την προτεραιότητα του Ολυμπιακού.

Ολα τα υπόλοιπα έπονται…