Αν υπάρχει μια εποχή που μας κάνει ιδιοκτησιακούς, ακόμη κι όταν δεν είμαστε, ενώ ταυτόχρονα είναι μια εποχή που θα τη λογάριαζε κανείς ως μια εποχή απωλειών, είναι αναμφισβήτητα το καλοκαίρι. Το δικό μας νησί, η δική μας παραλία, ένα μονοπάτι που δεν το έχει περπατήσει άλλος κανείς παρά μόνον εμείς, ακόμη και τα κοσμοβριθέστερα μέσα συγκοινωνίας – αυτοκίνητα, πλοία, αεροπλάνα – σαν να έχουν διατηρήσει μια «λεπτομέρειά» τους, μυστική κι απόκρυφη μόνον για εμάς που, περιγράφοντάς την αργότερα σε φίλους και γνωστούς, θα νιώθουμε το λιγότερο ως Χριστόφοροι Κολόμβοι, με αποτέλεσμα για ένα ακόμη καλοκαίρι να έχουμε εκπορθήσει μια παρθενικότητα – στην πραγματικότητα εντελώς ανύπαρκτη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή