Καινοτόμοι συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων, όπως η Πατρίσια Χάισμιθ, ενέταξαν το έγκλημα σε μια διεστραμμένη «κανονικότητα»: οι ήρωές τους πίνουν, τρώνε, διασκεδάζουν, σκοτώνουν, κοιμούνται, ξυπνούν, πάλι πίνουν, πάλι τρώνε, πάλι διασκεδάζουν, πάλι σκοτώνουν και ξανά μανά από την αρχή, αέναα, χωρίς τίποτε να διαταράσσει αυτήν που οι ίδιοι θεωρούν ως «φυσιολογική συμπεριφορά»· τα εγκλήματά τους ούτε προμηνύονται με χολιγουντιανά τερτίπια – πομπώδη μουσική υπόκρουση, σχοινοτενή παράταση του σασπένς και λοιπά κλαπατσίμπαλα – ούτε συνοδεύονται από αφόρητες τύψεις των δραστών· απλώς… συμβαίνουν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή