Ο συντηρητικός αναρχισμός της Νέας Δημοκρατίας

Γιατί η κυβέρνηση, άκομψα και βιαστικά, αντικαθιστά τα στελέχη οργανισμών, υπηρεσιών, ακόμα και ανεξάρτητων αρχών; Γιατί θέλει να εγκαταστήσει ένα κράτος πάνω στο κράτος, μια υπερδιοίκηση πάνω στη διοίκηση; Γιατί τόση ανασφάλεια και μέριμνα ελέγχου; Κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ για αυτά που πολύ μαζικά και βίαια πράττει η ίδια. Το διοικητικό σύστημα είναι το πιο ενεργό σύστημα στη δημιουργία αδράνειας. Οι νόμοι και η κοινοβουλευτική δημιουργία στον τόπο μας έχουν μικρή σχέση με το τελικό κανονιστικό «προϊόν», με το οποίο ρυθμίζονται οι σχέσεις, οι δυνατότητες και οι υποχρεώσεις του πολίτη. Μετά την ψήφιση της νομοθετικής κατασκευής, παρεμβάλλονται εγκύκλιοι, κοινές υπουργικές αποφάσεις, ακόμα και λάθη αντιγραφής κάποιου κωδικού του πολίτη (που διαλύει τα βιογραφικά στοιχεία του και να τον απεντάσσει από δικαιώματα), για να πλασθεί αυτό που «παίρνει» ως ρύθμιση ο πολίτης. Πολλές φορές αυτή η πλαστικότητα είναι τόσο μεγάλη ώστε ο νόμος γίνεται αγνώριστος. Ενίοτε τα ρετουσαρίσματα του νόμου γίνονται κατά τις επισκέψεις των ομάδων πίεσης, στο γραφείο του υπουργού ή των συμβούλων του. Αφού λοιπόν οι διαμεσολαβητικοί παράγοντες είναι τόσο ενεργοί, γιατί τέτοια σπουδή ελέγχου; Η Νέα Δημοκρατία είναι παλαιός οργανισμός, καταλήγει ως μια μορφή δημόσιας υπηρεσίας. Με επετηρίδες, άβατα, ομάδες, πλέγματα αμετάκλητων σχέσεων, ομηρείες και καθηλώσεις. Συμπυκνώνει λαϊκές απαιτήσεις, κλαδικά και ατομικά συμφέροντα, δεν διαθέτει λαϊκή επιείκεια. Εχει μια φυσική προ-γήρανση λόγω των πολλών δεκαετιών στην εξουσία. Το εσωτερικό δίκτυο σχέσεων και παραγόντων που διαθέτει τη βοηθάει στην κάθετη αντιπολίτευση, αλλά τη δεσμεύει στη διακυβέρνηση. Ολοι κάτι θέλουν, όλοι μια εξυπηρέτηση προσδοκούν. Η προγήρανση αυτή δεσμεύει τη νομοθετική και κυβερνητική τεχνοτροπία, ακόμα και σε αντίθεση με τους ιδεολόγους του φιλελεύθερου χώρου που στεγάζονται εντός του κόμματος. Ομάδες ευνοημένων, ευεργετούμενων, κρατικοδίαιτων εργοληπτών, φωλιάζουν, διεκδικούν και εν τέλει αποσπούν το μέγιστο ή ακυρώνουν το θετικό. Αυτή η ιδιότυπη «καθοδήγηση» έχει συμβάλει στη δημιουργία θεμελιακών προβλημάτων στην οικονομία, στη δομή του κράτους, στο είδος και την αισθητική του πολιτικού λόγου.