Πανεπιστημιακό άσυλο: ασπίδα ή άλλοθι;

Τον τελευταίο καιρό, ο πληθωρικός λόγος για το πανεπιστημιακό άσυλο συσκοτίζει την εννοιολογική αφετηρία του ή, πάντως, την καθιστά εξαρτημένη από συγκεκριμένες ιδεολογικές ερμηνείες. Το άσυλο, ωστόσο, δεν παραπέμπει σε μια ορισμένη πολιτική «ευαισθησία» ούτε είναι μια τεχνική νομοθετική ρύθμιση. Το άσυλο επίσης δεν είναι απλώς ένα «άσυλο ιδεών», όπως αφελώς υποστηρίζουν οι «ριζοσπάστες» υποστηρικτές του ούτε ένα στερεοτυπικό κατάλοιπο της μεταπολίτευσης, όπως λανθασμένα υποστηρίζουν οι «φιλελεύθεροι» επικριτές του. Το άσυλο είναι μια εγγύηση ακαδημαϊκής γνώσης, ελευθερίας και ασφάλειας, που συνδέεται με την ίδια τη φύση και τη λειτουργία του, συνταγματικά κατοχυρωμένου, αυτοδιοίκητου δημόσιου πανεπιστημίου. Το νομικό πλαίσιο του ασύλου το περιγράφει με ακρίβεια ο Αριστόβουλος Μάνεσης: «Το πανεπιστημιακό άσυλο, προστατεύοντας όλα τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας, διδάσκοντες και διδασκομένους, και γενικά όσους βρίσκονται εκεί με τη δημοκρατικά εκφρασμένη συναίνεση των αρμόδιων ακαδημαϊκών οργάνων, συνέχεται άρρηκτα τόσο με την ελευθερία της επιστημονικής έρευνας και διδασκαλίας όσο και με την «πλήρη αυτοδιοίκηση» των ΑΕΙ και συνεπώς εμπεριέχεται ουσιαστικά στην κατοχύρωση της ακαδημαϊκής ελευθερίας που ενεργείται με το άρθρο 16 του Συντάγματος».