Ασυλία μονοπωλίου

Μετά τη Μεταπολίτευση, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών ουδέποτε χρειάστηκε πανεπιστημιακό άσυλο για να προστατευθεί. Ωστόσο, η δημόσια διατύπωση και η διάδοση ορισμένων ιδεών υφίσταντο σημαντικούς περιορισμούς στα πανεπιστήμια. Εκεί, η άσκηση εξουσίας εκ μέρους ορισμένων «πρωτοποριών» επέβαλε σαν αυτονόητες κάποιες απόψεις και πρακτικές και εξοβέλιζε αντίθετες γνώμες ή έμπρακτες αμφισβητήσεις του ιδεολογικού μονοπωλίου. Για παράδειγμα, η οργάνωση εκδηλώσεων για την ενεργό εμπλοκή ιδιωτικών επιχειρήσεων σε εκπαιδευτικά προγράμματα ή για την επιστημονική σύγκριση μεθόδων που χρησιμοποιούν ολοκληρωτικά καθεστώτα (σοσιαλιστικά ή φασιστικά) ήταν απαγορευμένη. Η ύπαρξη του πανεπιστημιακού ασύλου εξασφάλιζε ότι η θέληση κάποιου ινστρούκτορα ή κάποιας μειοψηφούσας δυναμικής «πρωτοπορίας» θα επιβληθεί ακόμα και με τη βία, χωρίς να μπορεί η δημόσια αρχή να εφαρμόσει τον νόμο και να προστρέξει για στήριξη όσων, φοιτητών και καθηγητών, έβλεπαν τα δικαιώματά τους στην εργασία, στη μόρφωση, στην επιστημονική δημιουργία να καταπατώνται.