Η τιμωρία της ουράς

Αισθάνεται κανείς, αν μη τι άλλο, κάποια αμηχανία μέσα στο κατακαλόκαιρο και ειδικά μέσα στον μήνα Αύγουστο να θέλει με αυτά που γράφει να διορθώσει τυχόν κακώς κείμενα είτε γιατί οι άνθρωποι εννοούν ως καλοκαιρινή απόλαυση το να μην κάνεις δυσάρεστες σκέψεις για οτιδήποτε είτε γιατί όσοι δεν κάνουν διακοπές είναι τόσο απαυδισμένοι που δεν πρόκειται να δώσουν καμία απολύτως σημασία. Μια παραλλαγή, κατά κάποιον τρόπο, του γνωστού μας «στου κωφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα». Θέλεις όμως η συνήθεια, θέλεις η διάθεσή μας παγίως να μας ενοχλεί οτιδήποτε φανερώνει μια απάθεια ή και περιφρόνηση προς τους άλλους, πολύ περισσότερο όταν αποκαλύπτει μια οργανωμένη πρόθεση, ότι δηλαδή δεν σημαίνει και τίποτα ιδιαίτερο αυτοί οι άλλοι να ταλαιπωρηθούν – αν και θα μπορούσε να αποφευχθεί – βρισκόμαστε συνήθως στη δυσάρεστη θέση να μην έχουμε άλλη επιλογή παρά διαρκώς να καταγγέλλουμε. Οπως είναι γνωστό το ωράριο των τραπεζών όσον αφορά τα ταμεία, αντί για τις 14.30, τελειώνει εδώ κι αρκετό καιρό στις 14.00. Κανένα απολύτως πρόβλημα, τόσο περισσότερο που μισή ώρα για δεκάδες υπαλλήλους σημαίνει μισή ώρα πιο γρήγορα στο σπίτι τους και στους δικούς τους. Ομως ποιος έχει οργανώσει έτσι την υπόθεση, γιατί μόνον τυχαίο δεν μπορεί να είναι, οι υπάλληλοι των ταμείων, αν και η ουρά των ανθρώπων που περιμένουν να εξυπηρετηθούν, δεν είναι μακριά αλλά κοντή, αυτόματα να «εξαφανίζονται» και αντί για πέντε, όσα συνήθως είναι τα ταμεία, να γίνονται οι υπάλληλοι δύο ή στην καλύτερη περίπτωση τρεις. Πράγμα που σημαίνει ότι έχει υπολογιστεί ο χρόνος της ορθοστασίας, της αναμονής και επομένως της ταλαιπωρίας των πελατών, ενώ θα μπορούσε να περιοριστεί, σχεδόν σαν να «επιβάλλεται» ο χρόνος αυτός να είναι ορισμένος. Αν και θα μπορούσε λόγω μικρής ουράς να εξυπηρετηθείς σύντομα, να χρειάζεται να περιμένεις σαν η ουρά να είναι πολύ μεγάλη. Σταγόνα στον ωκεανό μέσα στα τόσα προβλήματα που δημιουργούνται καθημερινά. Υπάρχει όμως κάτι πολύ κρίσιμο και αποφασιστικό, ακόμη και σε λιγότερο περιφρονητικές συμπεριφορές, σε σχέση με τα αισθήματα που προκαλούνται όταν ταλαιπωρείσαι. Αναγνωρίζεις μέσα σου την ύπαρξη ενός σχεδίου που αν και έχει εκπονηθεί, συνειδητά ή ασύνειδα δεν έχει σημασία, από συγκεκριμένους ανθρώπους, κάνει όμως σαν η ανθρώπινη ζωή να έχει κοστολογηθεί ως κάτι εξαιρετικά πρόχειρο και φθηνό, με όριο που φθάνει ως την πλήρη απαξίωση.