Ο Αϊνστάιν με λόγια δικά του (και άλλων)

«Οι περισσότεροι δάσκαλοι σπαταλούν τον χρόνο τους θέτοντας ερωτήσεις που σκοπό έχουν να ανακαλύψουν τι δεν ξέρει ένας μαθητής, ενώ η πραγματική τέχνη των ερωτήσεων αποσκοπεί στην ανακάλυψη όσων γνωρίζει ο μαθητής ή είναι ικανός να μάθει». Ακόμη και για τους αναγνώστες που δεν έχουν εντρυφήσει στη ζωή του Αϊνστάιν, είναι γνωστό ότι η απόσταση που τον χώριζε από τον διδακτισμό ήταν μερικά έτη φωτός. Το απόσπασμα είναι ένα ελάχιστο δείγμα από την ανθολόγηση της Αλις Κάλαπραϊς στο βιβλίο «Αλμπερτ Αϊνστάιν – η σοφία του για τη ζωή» (εκδ. Πατάκη, µτφ. Νίκος Αποστολόπουλος, 2019). Η κύρια επιμελήτρια στις εκδόσεις Princeton University Press – με τη σφραγίδα των οποίων και του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ κυκλοφόρησε το πρωτότυπο το 2011 – δεν επιχείρησε απλώς μία συρραφή από τσιτάτα του κορυφαίου επιστήμονα. Επιμελήθηκε μία έκδοση που μπορεί να λειτουργήσει παράλληλα με το κολοσσιαίο έργο του, ως απόσταγμα του τρόπου με τον οποίο ο Αϊνστάιν έβλεπε και αποκωδικοποιούσε την εποχή του. Το πιστοποιούν τα 13 κεφάλαια που περιλαμβάνει, με απόψεις του για τη Γερμανία και την Αμερική ως τη θρησκεία και τον θάνατο. Εδώ και η ενδιαφέρουσα καταγραφή που θέτει τον Αϊνστάιν σε απόσταση από την κλασική έννοια της αθεΐας: «Πιστεύω στον Θεό του Σπινόζα, που αποκαλύπτεται μέσα στην αρμονία του κόσμου, και όχι σ’ έναν Θεό που ασχολείται με τη μοίρα και τις πράξεις των ανθρώπων».