Ο Νταμπίζας, τα συν και το ρίσκο

Ωρες ώρες οι τεχνικοί διευθυντές των ομάδων μοιάζουν με τους πολιτικούς μηχανικούς ή τους αρχιτέκτονες. Τι κάνουν του λόγου τους; Επιδιώκουν να κερδίσουν και την παραμικρή σπιθαμή, να αξιοποιήσουν ακόμη και τα ελάχιστα τετραγωνικά προκειμένου να καταφέρουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ας πούμε, να βγάλουν από τη μύγα ξίγκι! Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τους υπευθύνους για τον σχεδιασμό και τις μεταγραφές. Βλέπουν το διαθέσιμο μπάτζετ και κινούνται. Και ετούτο το καλοκαίρι το μάτι πέφτει στον Νίκο Νταμπίζα, τον επικεφαλής του Παναθηναϊκού σε αυτό το κομμάτι: μετά τον Ζαχίντ, τον Κολοβό, τον Μολό και το φλερτ με τον Ρόντγουελ, έντυσε χθες με το τριφύλλι τον Μπεχ. Το πρώτο εντυπωσιακό στοιχείο είναι πως όλες οι ενέργειες του Νταμπίζα καλύφθηκαν από τρομερό πέπλο μυστικότητας. Δεν διέρρευσε το παραμικρό. Τα στεγανά παρέμειναν και έκαναν τη δουλειά τους. Μόνο στην τελική φάση των επαφών και όταν οι κινήσεις έδειχναν με το βελάκι τη λέξη «μεταγραφή», αποκαλύφθηκαν. Το δεύτερο που αξίζει να παρατηρήσει κάποιος σχετίζεται με το πού κοιτά ο υπεύθυνος των Πρασίνων: νοιάζεται να βρει λαβράκια, παίκτες σε τιμές ευκαιρίας, ποδοσφαιριστές που βρίσκονται σε δίνη αναφορικά με το πού έχει πάει η καριέρα τους και χρειάζονται ένα κίνητρο, κάτι να τους δώσει ώθηση και να τους βγάλει από την αφάνεια. Τους δίνει την ευκαιρία ο Νταμπίζας και μένει στην άλλη πλευρά η απόφαση για το αν την εκμεταλλευθεί και την αξιοποιήσει. Το ίδιο βλέπουμε και με τον Μπεχ. Εχει ιστορικό τραυματισμών και έμεινε στάσιμος. Είναι άγνωστος στο ευρύ κοινό, αλλά μπορεί να δώσει λύσεις και τουλάχιστον δεν θα κοστίσει μια περιουσία. Κάπου εδώ, όμως, τελειώνουν τα θετικά και αρχίζει ο προβληματισμός.