Η υγειονομική ζώνη της εξουσίας

Μια γυναίκα, ένας άνδρας, ένα κρεβάτι. Το προαιώνιο σκηνικό με την πληκτικά προβλεπτή εξέλιξη – μονάχα που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά. Η γυναίκα είναι ανερχόμενη δημοσιογράφος του πολιτικού ρεπορτάζ. Συγκεντρώνει πάνω της όλα τα καλούδια από το στερεότυπο σεξιστικό πακέτο: όμορφη, γενναία, αδίστακτη. Ο άνδρας είναι επίσης ανερχόμενος, αλλά σε άλλη πίστα. Είναι φέρελπις πολιτικός. Οχι μόνο δεν μαθαίνουμε τον ιδεολογικό προσανατολισμό του κόμματός του, μα και κάτι παραπάνω: σύντομα συνειδητοποιούμε ότι δεν έχει σημασία ο ιδεολογικός προσανατολισμός του κόμματος. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι το κόμμα του κατέχει την εξουσία. Την κατέχει στ’ αλήθεια; Μμμ, δεν είμαι σίγουρος. Επειδή μου πέρασε σαν φλασιά η περσινή πολυσυζητημένη διάκριση της Περιστέρας Μπαζιάνα ανάμεσα στην ανάληψη των κυβερνητικών ευθυνών και στην κατάληψη της εξουσίας (κλασική λενινιστική άποψη, άλλο να την ακούς όμως από τα χείλη του Βλαδίμηρου κατά τις παραμονές του οκτωβριανού κομμουνιστικού πραξικοπήματος – με το συμπάθιο – και άλλο να την ακούς από τα χείλη της συμβίας του πρωθυπουργού μιας δυτικής αστικής δημοκρατίας εν έτει 2018), ας περιοριστούμε να πούμε ότι το κόμμα του βρίσκεται στην κυβέρνηση και νέμεται όση εξουσία το ίδιο το πολίτευμα τού επιτρέπει να νέμεται. Εχουν αυτή τη δυσάρεστη δυσλειτουργία οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Δεν σου επιτρέπουν να νέμεσαι την εξουσία απεριόριστα.