Γιατί ο μονόλογος της Κάρμεν μπροστά στον νεκρό σύζυγό της, που κυκλοφορεί το 1966 στη φρανκική Ισπανία, ακούγεται τόσο μοντέρνος; Γιατί αυτή η «αντιπαράσταση» με τον Μάριο δραπετεύει από το δωμάτιο της ισπανικής επαρχίας και φτάνει ως την ελληνική μετάφραση του 2019; Κυρίως επειδή η «τοπικότητα» στο μυθιστόρημα του Μιγκέλ Ντελίμπες «Πέντε ώρες με τον Μάριο» δεν θα σήμαινε τίποτε χωρίς τη λογοτεχνικότητα. Ναι, αυτό είναι το παράπονο της Κάρμεν, μιας φιλοφρανκικής – κατά βάση, πάντως, φιλομοναρχικής – Ισπανίδας, με ακαταμάχητη λαϊκή θρησκευτικότητα (ούτε να ακούσει για τη «μεταρρυθμιστική» Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού) και με τη χαλύβδινη αυτοπεποίθηση που διακρίνει ενίοτε τους ανθρώπους των κλειστών κοινοτήτων. Αλλά, χάρη στην αφήγηση του Ντελίμπες, ακούγεται σαν παράπονο που δεν περιορίζεται σε δύο ανθρώπους, μία εποχή, μία χώρα, μία πολιτική συνθήκη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή