ου κάνει εντύπωση (και το έχω επισημάνει και τα πολλά χρόνια που δίδαξα αρχαία ελληνικά στη Μέση Εκπαίδευση και στο Πανεπιστήμιο) πως πολλοί θεωρητικοί και ιστορικοί του αρχαίου δράματος (σχεδόν η πλειονότητα) παραβλέπουν τον συνταρακτικότερο, κατά τη γνώμη μου, στίχο του Σοφοκλή στον «Οιδίποδα Τύραννο»: «Εγώ είμαι παιδί της Τύχης». Εχω διαβάσει, και συχνά θαυμάσει, αναλύσεις πλειάδας μελετητών (ξένων και Ελλήνων) που αναλύουν ιστορικές συγκυρίες, γεγονότα σύγχρονα ή γεγονότα αναφοράς στο έργο του Σοφοκλή, προβλήματα ύφους, ήθους και δομής στο αριστούργημα των αιώνων, γλωσσικές προσεγγίσεις, ρυθμολογικά μοτίβα, αλλά κυρίως απηχήσεις του έργου στην παγκόσμια επιστήμη, φιλοσοφία και ποιητική.
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/nealaptop.png)
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/neaportrait.png)
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ