ου κάνει εντύπωση (και το έχω επισημάνει και τα πολλά χρόνια που δίδαξα αρχαία ελληνικά στη Μέση Εκπαίδευση και στο Πανεπιστήμιο) πως πολλοί θεωρητικοί και ιστορικοί του αρχαίου δράματος (σχεδόν η πλειονότητα) παραβλέπουν τον συνταρακτικότερο, κατά τη γνώμη μου, στίχο του Σοφοκλή στον «Οιδίποδα Τύραννο»: «Εγώ είμαι παιδί της Τύχης». Εχω διαβάσει, και συχνά θαυμάσει, αναλύσεις πλειάδας μελετητών (ξένων και Ελλήνων) που αναλύουν ιστορικές συγκυρίες, γεγονότα σύγχρονα ή γεγονότα αναφοράς στο έργο του Σοφοκλή, προβλήματα ύφους, ήθους και δομής στο αριστούργημα των αιώνων, γλωσσικές προσεγγίσεις, ρυθμολογικά μοτίβα, αλλά κυρίως απηχήσεις του έργου στην παγκόσμια επιστήμη, φιλοσοφία και ποιητική.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή