Ανεκπλήρωτες απολαύσεις

Με όση όρεξη παρατηρείς τους ανθρώπους να κάνουν σχέδια για το καλοκαίρι, ιδιαίτερα για τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο, με άλλη τόση ανακούφιση τους ακούς τις μέρες αυτές να λένε «σε λίγες μέρες τελειώνει ο Αύγουστος, ευτυχώς». Ανακαλύπτεις αιφνίδια σάμπως και όλοι τους να είχανε καταπιεστεί προκειμένου να συμφωνήσουν και να υλοποιήσουν ένα σχέδιο που, ανεξάρτητα αν μοιάζει να ποικίλλει και ο τόπος προορισμού να είναι για τον καθένα τους τελείως διαφορετικός – Χαλκιδική, Κέρκυρα, Κρήτη, Θάσος ή Ζάκυνθος για παράδειγμα -, δεν ήταν οι διακοπές που τους έλειπαν ή η ανάγκη να αποδράσουν από τα γνωστά, αλλά κάτι άλλο που τελικά σαν να χάθηκε μέσα από τα χέρια τους την τελευταία στιγμή. Διαπιστώνουν επίσης πως όσοι έμειναν και δεν έφυγαν δεν έχουν πάθει απολύτως τίποτα, αντίθετα συχνά είναι πολύ πιο χαρούμενοι σε σχέση με τους ίδιους και επόμενο είναι να προβληματίζονται. Τι τα θέλουμε, τι τα γυρεύουμε. Είμαστε άνθρωποι των πόλεων, πάει και τελείωσε. Μεγάλο ναρκωτικό κι ο Μητσοτάκης κι ο Τσίπρας κι ο Κουτσούμπας, πολύ περισσότερο από ό,τι όταν μέσα στη θάλασσα, σε μια παραλία ή σε ένα βουνό, όσο καλά κι αν περνάς, το υπαρξιακό ερώτημα «ποιος είμαι τέλος πάντων και τι γυρεύω εγώ εδώ πέρα» προκύπτει χωρίς την ευχέρεια να απαντηθεί. Χώρια που το να τσακώνεσαι με τους δικούς σου ανθρώπους στην πόλη έχει την εξήγηση πως μπορεί να φταίει ότι μείνατε και δεν φύγατε διακοπές, ενώ το να τσακώνεσαι με αγαπημένα πρόσωπα στην εξοχή είναι κάτι αβάσταχτο καθώς αποκαλύπτει ότι είναι οι ίδιες οι σχέσεις που δεν πάνε καλά και όχι ο ασφυκτικός περίγυρος που σας περιέβαλλε. Τέλος πάντων, φαίνεται πως όσο στραβά κοινωνικοποιημένος ή πολιτικοποιημένος κι αν είναι κανείς, το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το σήμα κατατεθέν του καλοκαιριού, του κάθε καλοκαιριού, φαίνεται να μην τον εκφράζει και η «σωτηρία» ή θα τους αφορά όλους ή δεν θα αφορά κανέναν – άρα και τον ίδιο. Παρήγορη σκέψη όσο τουλάχιστον δεν μοιάζει με συμβιβασμό το γεγονός ότι ακούσαμε δέκα τουλάχιστον ανθρώπους που, αν και συζητούσαν μέσα στον Ιούνιο για τις μέρες των επικείμενων διακοπών τους, έλεγαν λίγες μέρες πριν από τον Δεκαπενταύγουστο ότι «και με το κλιματιστικό μια χαρά περνάς στην Αθήνα». Ή την αλησμόνητη φίλη Ελενα Ναθαναήλ που φανατική κατά των διακοπών, όταν τη ρωτούσαν γιατί δεν φεύγει το καλοκαίρι, απαντούσε: «Γιατί στην Αθήνα μπορεί να σκοντάψω στην τσάντα με το εκατομμύριο».