Δύναμη ψυχής

Θέλει μπόλικο κουράγιο για να ανακοινώσει κάποιος ένα τόσο σοβαρό και προσωπικό πρόβλημα υγείας. Ενα πρόβλημα που μπορεί να τον δυσκολεύει στην καθημερινότητά του, πολλώ δε μάλλον στην εργασία του όταν σχετίζεται αυτή με τον αθλητισμό. Αρα, χρειάζεται μια διαρκής κίνηση. Ο Ντέιβιντ Μπλατ το έπραξε. Δεν κρύφτηκε από τον κόσμο, από την κοινωνία του μπάσκετ. Σήκωσε το κεφάλι, κοίταξε στα μάτια και έκανε κάτι που δεν κάνουν πολλοί. Για την ακρίβεια, το πράττουν κυρίως όσοι έχουν γαλουχηθεί με τις αξίες που πρεσβεύουν τα σπορ. Ο κόουτς του μπασκετικού Ολυμπιακού είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Το να ειπωθεί ότι συγκλόνισε με την παραδοχή της λαβωμένης υγείας του, είναι κοινότοπο και προφανώς δεν ανταποκρίνεται στην πλήρη αλήθεια και πραγματικότητα. Ο Μπλατ «έπεσε» και ένιωσε πως επιβάλλεται να σηκωθεί. Το κάνει με όλη τη δύναμη, όχι του σώματός του, αλλά της ψυχής του! Αυτή τον τραβά από το χέρι και του σιγοψιθυρίζει στο αφτί «δεν θα τα παρατήσουμε ποτέ». Και ο προπονητής την ακούει χωρίς να φέρει την παραμικρή αντίρρηση. Παλεύει όπως παλεύουν όσοι επιδιώκουν να ξεπεράσουν τον κάβο και να πάνε σε απάνεμα νερά. Σε μια επόμενη στάση της ζωής τους. Ο Μπλατ αυτό προσμένει. Θα ήταν εύκολο να κλειστεί στον εαυτό του, να φύγει από το προσκήνιο και να εκμυστηρευτεί το ζήτημα που τον καίει στον κλειστό του περίγυρο. Αλλά θα ήταν ένα πρώτο ξεκάθαρο βήμα προς την κατάθλιψη. Στην παράδοση στην αυτολύπηση και στο έλεος μιας δίνης που δεν γνωρίζει κανείς πού θα οδηγήσει τον οποιονδήποτε. Αντίθετα, το μπάσκετ και ο αθλητισμός που διδάσκουν τον τρόπο να προσεγγίσει κάποιος τις καταστάσεις, του φώτισαν έναν άλλο δρόμο. Πιο φωτεινό. Δύσκολο μεν, αλλά ταυτόχρονα με ένα φως στην άκρη του τούνελ. Ο Ντέιβιντ Μπλατ μπορεί να φουσκώσει από υπερηφάνεια γιατί είναι δυνατός και το παρουσιάζει σε όλους, χωρίς δεύτερες κουβέντες και σκέψεις.