Η διαχείριση κρίσεων ως πολιτική πράξη

Λέγεται πως οι αστροναύτες μόλις πρωτοδούν τη Γη από το Διάστημα βιώνουν μια αυτόματη κοσμοθεωρητική μετάλλαξη, ένας είδος οικουμενικής οικολογικής ενσυναίσθησης. Αντικρίζουν το πεπερασμένο του «οχήματος» όπου επιβαίνει η ανθρωπότητα, μέσα στην τρομακτική σιγή του απείρου. Προσγειώνοντας όμως τη συζήτηση στα καθ’ ημάς, είναι φανερό πως το αίτημα της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής τα τελευταία χρόνια έχει συσπειρώσει τις πολιτικές ηγεσίες πολλών χωρών και έχει προκαλέσει μια πρωτοφανή ατομική ευαισθητοποίηση σε ολόκληρο τον κόσμο. Η υπερθέρμανση του πλανήτη και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν δημιουργούν ίσως για πρώτη φορά ένα παγκόσμιο κίνημα που υπερβαίνει τις μέχρι σήμερα οικολογικές προσεγγίσεις, που κινούνταν συνήθως μεταξύ μιας σοβαρής εναλλακτικής πολιτικής πρότασης σε εθνικό – τοπικό επίπεδο (π.χ. Γερμανία) και του ανώριμου οικολογικού λαϊκισμού όπως ευδοκίμησε και στη χώρα μας. Εδώ η οικολογία του μηδενισμού ή της αποανάπτυξης ήταν η κυρίαρχη έκφραση μιας πολιτικής εκτόνωσης της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Στην Ελλάδα η παραδοσιακή Δεξιά είχε προσχηματικές σχέσεις με το περιβαλλοντικό πρόταγμα και η όποια Κεντροαριστερά μια πιο στέρεα αλλά πάντως επιδερμική. Και έτσι η χώρα φιγουράρει στις τελευταίες θέσεις της ΕΕ σε φλέγοντα περιβαλλοντικά ζητήματα, επί του πρακτέου. Από τα σκουπίδια μέχρι τη χρήση λιγνίτη και δεκάδες άλλα.