«Η ώρα των μεγάλων αποφάσεων»

Είτε διερχόμαστε την αντιπολιτευτική είτε τη συμπολιτευτική τετραετία – μάλλον περίοδο θα έπρεπε να γράψουμε – ενός μεγάλου κόμματος, θα υπάρξει πάντα ένας πολιτικός ή ένας υπουργός, στην καλύτερη περίπτωση, γιατί μπορεί να είναι και τρεις και τέσσερις, που σε συνέντευξή του θα πει ανάμεσα σε άλλα με ιδιαίτερη έμφαση ότι «ήρθε η ώρα των μεγάλων αποφάσεων». Για να διαβάσουμε στη συνέχεια μια σειρά από κοινοτοπίες που με μαθηματική ακρίβεια επαναλαμβάνονται σε περιόδους όξυνσης των πολιτικών πραγμάτων – και πότε δεν είναι άραγε σε όξυνση; -, σε τέτοια μάλιστα έκταση κοινοτοπίες ώστε οι λέξεις «μεγάλες» και «αποφάσεις» να συνιστούν ένα είδος καρυκεύματος προκειμένου να γίνει νόστιμο ένα φαγητό που έχει αφάνταστα μπαγιατέψει. Αν άθροιζε κανείς μέσα σε ένα χρονικό διάστημα όχι μεγαλύτερο των δέκα χρόνων όσες εξαγγέλλονται ως μεγάλες αποφάσεις, θυμόταν δηλαδή πότε, πού και από ποιον είχανε ανακοινωθεί, θα έμενε κατάπληκτος όχι με τη μη υλοποίησή τους, κυρίως με το γεγονός ότι οι άνθρωποι που τις μετέρχονταν εμφανίζονταν εκτός τόπου και χρόνου. Θρασύτατα τις εκστόμιζαν, αν και ήξεραν πολύ καλά τι συμβαίνει και δεν πρόκειται ποτέ ούτε «αποφάσεις» να υπάρξουν, ούτε εκ των πραγμάτων ως «μεγάλες» να μπορεί να χαρακτηριστούν. Βέβαια κανείς πολιτικός δεν έχει τόσο λίγο μυαλό ώστε να επιδιώκει να «πουλήσει» δίχως να έχει υπολογίσει σε ένα ικανοποιητικό αγοραστικό κοινό, όμως στο σύνολό τους σχεδόν στερούνται την εντιμότητα που θα τους έκανε να ομολογήσουν ότι οποιαδήποτε μεγάλη απόφαση προκειμένου να υλοποιηθεί προσκρούει σε ανυπέρβλητα εμπόδια για έναν απλούστατο λόγο: καμία αλλαγή, όπως την οραματίζεται μια μεγάλη απόφαση, δεν γίνεται να πραγματοποιηθεί όταν τα μέσα, τα όργανα, οι συνθήκες και κυρίως οι άνθρωποι που θα τους έδιναν σάρκα και οστά παραμένουν ακριβώς ίδιοι με όσους κωλυσιεργούσαν ώστε κάθε μεγάλη απόφαση να φαίνεται μια ουτοπική υπόθεση. Εύχεται κάνεις στην καινούργια κυβέρνηση, με τις εξαγγελίες της που θυμίζουν σχεδόν τον Γαλλικό Μάη και το έμβλημα του «είμαι ρεαλιστής, επιζητώ το ανέφικτο», να προχωρήσει τόσο ώστε να δικαιωθεί ο Νίκος Δήμου που είπε «και το 20 τοις εκατό να πραγματοποιήσει όσων υπόσχεται ο Πρωθυπουργός, θα είναι ένας ήρωας». Πώς όμως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο όταν μια υπάλληλος στον προθάλαμο ενός υπουργικού γραφείου απευθυνόμενη σε έναν πολίτη ευθύς μόλις τον αντίκρισε μπροστά της, χωρίς καν μια «καλημέρα» όπως ειπώθηκε στην ίδια, με ύφος απότομο και βλοσυρό τον ρώτησε «έχετε ραντεβού;»;