Η αιώνια νιότη των «Ψάθινων καπέλων»

Το καλοκαίρι του 2019 ανακαλύπτει τα «Τρία καλοκαίρια» της Μαργαρίτας Λυμπεράκη (1909 – 2001) – που δεν είναι άλλα από «Τα ψάθινα καπέλα». Μόλις πριν από έναν μήνα το μυθιστόρημα κυκλοφόρησε ως «Three summers» στα αγγλικά στη σειρά των κλασικών εκδόσεων του έγκυρου λογοτεχνικού εντύπου «New York Review Books». Σε μετάφραση μάλιστα από την καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο Columbia University Κάρεν βαν Ντάικ. Ο τίτλος του ήταν επιλογή της μεταφράστριας, η οποία εξηγεί στο σημείωμά της, που δημοσιεύεται στο «Paris Review»: «Τα ψάθινα καπέλα (straw hats) στην Αμερική έχουν διαφορετικό νόημα και αναφέρονται σε αγρότες παρά σε αστούς. Πιθανόν θα προξενούσε παρεξήγηση για αυτά τα πλούσια κορίτσια που ζουν σε μεγάλα σπίτια και ετοιμάζονται για τα καλοκαιρινά πάρτι τους». Σε κάθε περίπτωση, το βιβλίο για τις τρεις αδελφές, Μαρία, Ινφάντα, Κατερίνα, και τα τρία καλοκαίρια τους κάτω από τον αττικό ήλιο έτσι όπως τα αφηγείται η απελευθερωμένη Κατερίνα, με φαντασία, χιούμορ, τρυφερότητα και έναν τόνο νοσταλγίας, εξακολουθεί να διατηρεί τη φρεσκάδα του ακόμη και στο σύγχρονο παρόν των ανήσυχων γυναικών. «Tα ψάθινα καπέλα» κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά το 1946. Και στο Παρίσι το 1950 από τις Eκδόσεις Gallimard με τον τίτλο Trois Etés (Τρία καλοκαίρια). O Αλμπέρ Καμί έγραψε προτρεπτικά τότε τα εξής: «O ήλιος έχει εξαφανιστεί από τα σημερινά βιβλία. Γι’ αυτό μας κάνουν κακό αντί να μας βοηθούν. Tο μυστικό όμως διατηρείται σε ορισμένους τόπους, μεταδίδεται από τον έναν μυημένο στον άλλο…».