Η διαχρονικότητα του αποπροσανατολισμού

Θα αναρωτηθεί κανείς τι θέλουμε και τις σκαλίζουμε και μάλιστα μέσα στο καλοκαίρι κουβέντες που χωρίς να έχουν ξεχαστεί για την κοινή συνείδηση καλό θα ήταν να τις αφήσουμε να κοιμούνται. Ομως λίγο να σκεφτείς παραπάνω από τα καθιερωμένα θα παρατηρήσεις δύο πράγματα: Ενώ θα έπρεπε σύμφωνα με τον αρνητικό πάταγο που ξεσηκώσανε όταν εκστομίζονταν να μην έχουν αντικατασταθεί μέσα στον χρόνο με παρεμφερείς αμετροέπειες, ανακολουθίες και γλωσσικούς εκβαρβαρισμούς, αντίθετα ο χορός της επανάληψής τους να κρατεί καλά και στη συνέχεια όσοι τις είπανε αντί να έχουνε κατά κάποιο προκαλέσει μια μερική ή ριζική αμφισβήτηση, να ζουν και να βασιλεύουν. Σάμπως και η κοινή συνείδηση να περιμένει πρόθυμη πάντα να τους συγχωρέσει ή και να τους θαυμάσει για ό,τι κανονικά θα έπρεπε να θίγει μια ζώνη του συλλογικού μας ασυνειδήτου ώστε να μη μένει δίχως τροφή μια αδηφάγα διάθεση όλων μας που εξισώνει την κατάπτωση με τη φήμη. Απομονώνουμε μέσα σε εκατοντάδες που θα είχε να θυμηθεί κανείς, χωρίς να αναφέρουμε τους ανθρώπους που τις χρεώνονται γιατί ακόμη και αν δεν πρωταγωνιστούν καταλαμβάνουν μια θέση στο πολιτικό μας προσκήνιο, τις φράσεις «όλοι μαζί τα φάγαμε», «στρατηγός άνεμος», και «κόπι-πάστε». Αν και πρόκειται για ανθρώπους με τελείως διαφορετική και ιδεολογική συνεκφορά, συντείνουν στη δημιουργία ενός κλίματος που υφαίνεται ακριβώς και αντίθετα σε σχέση με το τι θα πίστευε ο καθένας με κυρίαρχο στοιχείο του τον μαζικό αποπροσανατολισμό. Εύκολα μπορείς να θυμηθείς πως σε όλες τις περιόδους που λεγόταν κάτι αντίστοιχο με τις αμετροέπειες και τους γλωσσικούς εκβαρβαρισμούς που ήδη σημειώσαμε, κάτι άλλο κυριαρχούσε για την κοινή συνείδηση που αυτομάτως μεταφέρθηκε στα αζήτητα. Με αποτέλεσμα, όταν έγινε η ανάκλησή του, να έχει περάσει τόσος χρόνος ώστε οι αντιδράσεις που φαινόταν ότι θα προκαλούσε να έχουν εκπνεύσει, και όχι βέβαια ξεθυμάνει, αφού δεν έφτασαν ποτέ στο απόγειό τους και αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος κάθε γαργαλιστικής και αιφνιδιαστικής παρέμβασης που στην ουσία ήταν «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε». Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι πώς ένας με μαθηματική ακρίβεια επιχειρούμενος κατά περιόδους αποπροσανατολισμός με σχεδόν πάγια χαρακτηριστικά, χρειάζεται να έχει υποχωρήσει για να γίνει αντιληπτός, με όλο και περισσότερους μάλιστα έτοιμους να πέσουν στην παγίδα του, δίχως η τελευταία να κρύβει τίποτα απολύτως σε σχέση με την πραγματική της ταυτότητα.