Καθημερινά, καλοκαιρινά παρατράγουδα

Είναι αδύνατον να υπολογίσει κανείς τις ευκαιρίες που δίνει το καλοκαίρι, αν συμβεί να μείνεις στην Αθήνα, για να σκεφτείς πράγματα που τις άλλες εποχές περνάνε απαρατήρητα, ή δεν γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτή η αιχμηρότητά τους. Χώρια που γίνεται κι ένα βαρόμετρο για τις κάθε λογής σχέσεις – φιλικές, ερωτικές ή και συζυγικές ακόμη – καθώς σε ένα χρονικό διάστημα δύο ή τριών εβδομάδων που θα φαινόταν αδιανόητο να υπάρξουν χώρια τους φθινοπωρινούς ή τους χειμερινούς μήνες οι φίλοι, οι ερωτευμένοι και οι σύζυγοι, τώρα μοιάζει πως θα μπορούσε να παραταθεί επ’ άπειρον χωρίς κανείς τους να αισθανθεί τη στεναχώρια που προκαλεί φυσιολογικά μια παρατεταμένη απουσία. Με όση όμως ευχέρεια παρατηρεί κανείς να παραιτούνται σχεδόν όλοι σε σχέση με τη φαινομενικά μη αντικαταστατή παρουσία τον δικών τους ανθρώπων, με άλλη τόση τους παρατηρεί να παραιτούνται κι από τον ίδιο τους τον εαυτό. Ατεγκτοι όλους τους υπόλοιπους μήνες ως προς τις ανάγκες τους, τους καλοκαιρινούς μοιάζει να συμβιβάζονται με συνθήκες που κανονικά θα έπρεπε να τους προκαλούν ασφυξία. Ριγμένοι πάνω σε καρέκλες, σε γωνιακές ψησταριές, με τον ήλιο να χτυπάει κατακέφαλα, με τις αναθυμιάσεις τον διερχομένων αυτοκινήτων να τους τυλίγουν, τρώνε και πίνουν χωρίς να υπολογίζουν πως μια ώρα αργότερα ένα αίσθημα δυσφορίας θα τους έχει κυριολεκτικά αχρηστεύσει για έναν χρόνο απείρως μεγαλύτερο σε σχέση με τον χρόνο που διάρκεσε η φαγοποτική ευωχία. Θα έλεγε κανείς πως πιάνει κυριολεκτικά μια λύσσα τους ανθρώπους μέσα στο καλοκαίρι που επιδεινώνονται σε δραματικό σημείο οι συνθήκες της ζωής τους λόγω της ζέστης, να προσπαθούν να τις κάνουν ακόμη χειρότερες. Αντί να επιλέγουν τη σκιά ή τη δροσιά, όση τουλάχιστον θα μπορούσε να ανακαλύψει κανείς, να καπνίζουν εκτεθειμένοι σε δυσβάστακτες καιρικές συνθήκες σάμπως μια αμφισβητούμενη απόλαυση όπως είναι το τσιγάρο, θα μπορούσε να αλλάξει άρδην την υφιστάμενη κατάσταση. Νοσταλγεί κανείς ανθρώπους παλαιότερων εποχών που δίχως ανεμιστήρες και κλιματιστικά, ήξεραν όση αφόρητη κι αν ήταν η ζέστη, κουφώνοντας τα παράθυρα, βρέχοντας το χώμα της αυλής, και μ’ ένα λιτό γεύμα ή δείπνο να κάνουν τη ζωή τους πολύ πιο υποφερτή, σε σχέση με τους σημερινούς ανθρώπους, που με όλα τα τεχνικά μέσα στη διάθεσή τους το μόνο που καταφέρνουν είναι να την κάνουν συχνά κόλαση.