Φιλόζωος από ανάγκη

Ενας επαίτης πριν πάει στο πόστο του, σε μια γωνιά κεντρικής πλατείας της Αθήνας, κατά μήκος ενός δρόμου που εκβάλλει σ’ αυτήν ακριβώς την πλατεία, δεν σταμάτησε να πιλατεύει ένα μικρό σκυλί που κρατούσε στα χέρια του. Αγνωστο γιατί – τον είχαμε πάρει στο κατόπι για 300 το λιγότερο μέτρα – το τσιμπούσε, το χαστούκιζε, του φώναζε χωρίς το ταλαίπωρο σκυλί να γαβγίζει ή να δείχνει ανυπάκουο, αντίθετα κουλουριασμένο στα χέρια του επαίτη δεχότανε αδιαμαρτύρητα τα βασανιστήρια που του έκανε. Επειδή η απορία και η περιέργειά μας είχανε κορυφωθεί – χωρίς ωστόσο να τολμούμε να επέμβουμε – ακολουθούσαμε τον επαίτη ως τη στιγμή που άνοιξε το σκαμνάκι του και κάθισε στο σημείο ακριβώς που κατά κάποιον τρόπο το έχει μεταβάλει με την καθημερινή του παρουσία σε ιδιοκτησία του. Για να διαπιστώσουμε κατάπληκτοι πως μόλις κάθισε, το σκυλάκι από αντικείμενο βασανισμού μεταβλήθηκε σε δέκτη μιας τρυφερότητας επιδεικτικής, να το χαϊδεύει, να προσπαθεί να του βρει την πιο βολική θέση ανάμεσα στα πόδια του, να σκύβει και να ακουμπάει το μάγουλό του στο λείο του τρίχωμα, μόνο που δεν το φιλούσε στο στόμα. Δεν χρειάστηκε να περάσουν δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσουμε τι είχε συμβεί ή μάλλον πού οφειλόταν μια τόσο θεαματική αλλαγή συμπεριφoράς. Το σκυλάκι ήταν στα χέρια του επαίτη ένα όργανο προκειμένου με τον εντελώς ιδιαίτερο και μάλιστα δημόσια τρόπο αντιμετώπισής του, να αποκαλύπτει σε όσους περαστικούς θα συνέβαινε να είναι φιλόζωοι μια μεγάλη ευαισθησία για τα ζώα και επομένως σίγουρη να υπάρξει η εξαργύρωσή της με την ελάχιστη ή τη μικρή βοήθεια που θα του πρόσφεραν. Δυστυχώς υπάρχει ένα προηγούμενο αιώνων ή μάλλον από καταβολής κόσμου θέματα και προβλήματα, γενικώς ό,τι συνειδητοποιείται χωρίς να μπορεί να φωνάξει ή να ουρλιάξει κανείς για την αδικία που συντελείται να διαιωνίζεται ως εκκρεμότητα μέσα στον κόσμο, αφού θα ήταν αδύνατον να καταφύγεις οπουδήποτε προκειμένου να υπάρξει μια στοιχειώδης παρέμβαση. Καλείς τη φιλοζωική εταιρεία, καλείς την αστυνομία, δεν ξέρω ποιον άλλον, αλλά να κάνει τι; Να τιμωρήσει έναν επαίτη για κάτι που δεν το είδε κανείς άλλος παρά μονάχα εσύ που το καταγγέλλεις; Θα πει κανείς ότι ο επαίτης με το σκυλάκι που βασάνιζε είναι η εξαίρεση, δεν είναι ο κανόνας. Για να σκεφτούμε όμως για πόσα δράματα που δεν αφορούν μόνον σε ζώα αλλά και σε ανθρώπους, δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτε γιατί δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία αν και ξέρουμε πολύ, μα πολύ καλά, πως υφίστανται.