Φυλλοφορία και φυλλορροή

Γενιές φεύγουν, γενιές έρχονται, όπως οι εποχές, όπως οι ώρες, όπως ο καιρός. Επιτρέψτε μου σήμερα να είμαι περισσότερο προσωπικός γιατί συνέβησαν γεγονότα που έχουν παράλληλο βίο με τον δικό μου και πρόσωπα που συνάμα έγραψαν τις σελίδες τους στην ιστορία αυτού του τόπου. Ας ξεκινήσω με τα ευχάριστα. Δύο προσωπικοί μαθητές μου στο Λύκειο, μαθητές μου και στα Αρχαία και στα Νέα Ελληνικά και συνάμα παιδιά αδελφικών μου φίλων, σημαντικών ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών στη χώρα μας, κατέκτησαν με την αξία και τον πλούτο του έργου τους υψηλές και υπεύθυνες θέσεις σε οργανισμούς πολιτισμού. Ο Δημήτρης Λιγνάδης, νέος διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, γιος του αλησμόνητου φίλου Τάσου Λιγνάδη, μου είναι κυριολεκτικά από την κούνια γνωστός. Χρόνια πολλά πριν όταν εκείνος και η κόρη μου ήταν παιδιά μικρά και μας συνόδευαν στην Επίδαυρο που εμείς οι μεγάλοι ασκούσαμε το λειτούργημα της θεατρικής κριτικής, τα παιδιά μας τα πρωινά πριν από τη βραδινή παράσταση στην ακροθαλασσιά της Παλιάς Επιδαύρου έπαιζαν με τα κουβαδάκια τους. Υστερα έφηβος πια ο Δημήτρης στη Σχολή Μωραΐτη, που ήταν λυκειάρχης ο πατέρας του, ήταν μαθητής μου και συχνά συνέδραμα τον έξοχο φιλόλογο πατέρα του στην προετοιμασία του Δημήτρη για το Πανεπιστήμιο όπου σπούδασε φιλολογία. Ταυτόχρονα με τη φοίτησή του στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, που τώρα θα είναι διευθυντής και πιστεύω ανανεωτής του θεσμού και υποστηρικτής του νεοελληνικού έργου που και ο πατέρας του και εγώ σε εποχές ξηρασίας βοηθήσαμε να αποκαλύψει τη δυναμική του και το κύρος του περιφρονημένο τότε από κρατικά και ιδιωτικά θέατρα. Κατηγορηθήκαμε μάλιστα από τους φανατικούς διεθνιστές για τον όρο ιθαγένεια που εμείς πρώτοι εισαγάγαμε στον χώρο των ιδεών.