Η οδύσσεια ενός Πούλιτζερ

Βρισκόμαστε πλέον πολύ μακριά από τη φιλολογία της θυματοποίησης ή της φροϊδικής αιτιοκρατίας που διέκρινε μεγάλο μέρος της γκέι λογοτεχνικής παραγωγής τις προηγούμενες δεκαετίες. Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, και ειδικότερα στην παγκόσμια πρωτεύουσα της ερωτικής ανεκτικότητας, το Σαν Φρανσίσκο, όλες οι συντεταγμένες της γκέι κοινότητας δείχνουν προς την κατεύθυνση της αφομοίωσης: κοινωνική ζωή, γάμοι και διαζύγια, οικογενειακοί σύμβουλοι και υιοθεσία παιδιών, πίστη και απάτη, ζήλεια και ερωτικό πάθος, όλα μα όλα είναι ξεπατικωμένα από τον ετεροφυλόφιλο κόσμο. Εδώ που τα λέμε, και αλλού οι τάσεις είναι παρόμοιες, αν όχι ταυτόσημες. Αν κάποιοι σοκάρονται ακόμη από την αποδοχή των γκέι πρακτικών, σε αυτό τουλάχιστον το βιβλίο θα σοκαρισθούν από το αντίθετο: την απόλυτη ταύτιση των συμπεριφορών με εκείνες του παλιού «φυσιολογικού» ετεροφυλόφιλου κόσμου, σε σημείο που  δεν οφείλεις να γνωρίζεις καν το φύλο των ζευγαριών. Συχνά σκέφτεσαι πως αν αλλάξεις τα ονόματα από αρσενικά σε θηλυκά, αν ο Τζον γίνει Μαίρη και ο Αρθουρ Πλην (ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου) μεταβληθεί σε Τζοάνα Συν, τίποτα δεν θα αλλάξει. Αυτό μοιάζει να είναι και το συγγραφικό πρόταγμα του συγγραφέα: η απόλυτη κανονικοποίηση.