Η πολιτική του άστεως και η απουσία της

Καμιά από τις προβληματικές συνοικίες της Αττικής δεν έχει χαρακτηριστικά μοναδικά στον κόσμο: για να αντιμετωπίσουμε την εξαθλίωση και την ανομία, μπορούμε να αξιοποιήσουμε την εμπειρία άλλων χωρών· να πάρουμε μαθήματα και αντι-μαθήματα από πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί σε διάφορα μέρη του κόσμου. Η θεωρία «γαλατικό χωριό» είναι αναίσχυντα ναρκισσιστική και επαρχιακή· τα «άβατα» αποτελούν παλιό, συνηθισμένο και εν πολλοίς ξεπερασμένο φαινόμενο. Η Κοουλόν, η περιτειχισμένη πόλη στο Χονγκ-Κονγκ, ήταν, στην πορεία του 20ού αιώνα, χαρακτηριστικό παράδειγμα πόλης μέσα στην πόλη αποκομμένη εδαφικά και διοικητικά από την ευρύτερη επικράτεια (οι Τριάδες διαχειρίζονταν τα τυχερά παιχνίδια, τα πορνεία και τα οπιοφαγεία)· οι δήμοι των Ζαπατίστας στο Μεξικό και οι ισλαμικές περιοχές στις ευρωπαϊκές πόλεις (π.χ. το Μόλενμπεεκ στις Βρυξέλλες, η Τραπ στην περιφέρεια του Παρισιού) διεκδικούν επίσης «αυτονομία» ― που σημαίνει: παρακώλυση των επιχειρήσεων της αστυνομίας, παράλληλη οικονομία, θρησκευτικό και πολιτικό μικροκλίμα· κοντολογίς, άρνηση ή αδυναμία συμμετοχής στην κοινότητα, στο κοινωνικό mainstream. Η διαφορά μας από τις περισσότερες παρόμοιες περιπτώσεις είναι η άρνηση να κατανοήσουμε ότι η λύση των προβλημάτων του άστεως και της περιφέρειάς του περιλαμβάνει την ένταξη ατόμων και ομάδων, την αντιμετώπιση του κοινωνικού κατατεμαχισμού.