Οι μεγάλοι απόντες

Αυτοί έτρεχαν στους δρόμους της πραγματικότητας. Εμείς πάλι, τους χαζεύαμε προχωρώντας στα μονοπάτια του ονείρου. Στο σταυροδρόμι σταματήσαμε. Και αυτοί χάθηκαν. Εστω για λίγο. Πού είναι ο Κώστας Φορτούνης; Ο Αντελίνο Βϊερίνια; Ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος; Τούτη την ώρα είναι στα πιτς ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου. Αρτίστες σε αναμονή. Πιο σύντομα θα δούμε ξανά τον Λάζαρο, μετά τον πορτογάλο μπακ – χαφ και όταν γυρίσει ο χρόνος, τον διεθνή μέσο του Ολυμπιακού. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πρόκειται για τους σημαντικούς απόντες της πρεμιέρας, που όμως κάνουν μπόλικο θόρυβο με την απουσία τους. Γιατί κανένας δεν είναι σαν κι αυτούς. Ο κόσμος, που έζησε μαζί τους πολλά, οι οπαδοί που ρούφηξαν ως το μεδούλι την ποδοσφαιρική ευτυχία βλέποντάς τους, δεν πετούν τις στιγμές. Ακόμη και το πιο μικρό κομματάκι το κρατούν σφιχτά – το έχουν στο μυαλό τους ώστε να μην το χάσουν. Ο Χριστοδουλόπουλος ουδέποτε ήταν σταθερός στις κινήσεις του στο γήπεδο. Εμοιαζε ολότελα απρόβλεπτος. Ενας πουνέντης που τα σάρωνε όλα στο χορτάρι! Οταν άνοιγε ταχύτητα ουδείς μπορούσε να τον ακολουθήσει και να προλάβει τους ρυθμούς του. Ορμητικός σαν χείμαρρος, ένας ιδανικός μεσοκυνηγός για να κρίνει παιχνίδια και να διαμορφώνει σκορ, ένας παίκτης που λες και έχει βγει από καλούπι που δεν υπάρχει πια. Και με δύναμη εσωτερική να ξεπεράσει τον σοβαρό τραυματισμό ώστε να φορέσει ξανά τα ερυθρόλευκα.