Πενήντα χρόνια μετά

Καλοκαίρι του 1969. Ακριβώς πενήντα χρόνια πίσω. Ο Νιλ Αρμστρονγκ είχε κάνει ήδη εκείνο το «μικρό βήμα για τον άνθρωπο, μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα». Αλλά ακόμη περισσότερο είχε ανοίξει η «περπατησιά» της φαντασίας μας. Που την τροφοδοτούσαν τα έντυπα της εποχής με τα δημοσιεύματα για το «διαστημικό σπίτι του μέλλοντος» όπου τα πάντα θα γίνονταν με το πάτημα ενός κουμπιού, θα κυκλοφορούσαμε με ολόσωμες φόρμες από PVC και θα πεταγόμαστε για τσιγάρα στο Διάστημα όταν το περίπτερο της γειτονιάς θα ήταν κλειστό. Πότε θα γίνονταν όλα αυτά; Το πολύ μέχρι το 2001 αφού ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ είχε κιόλας γυρίσει την εμβληματική ταινία «2001, Οδύσσεια του Διαστήματος». Κι εμείς τα πιτσιρίκια, παρακολουθώντας με το στόμα ανοιχτό σαν χάνοι, στην ασπρόμαυρη ελληνική τηλεόραση, το «Χαμένοι στο Διάστημα» πιστεύαμε, έστω και ασυνείδητα, ότι θα ήμασταν η πρώτη διαπλανητική γενιά.