Νεκρή πόλη

Εχω περάσει, πριν από το 1974, διακοπές στην Αμμόχωστο. Μνήμες παιδικές, κάποιες θολές, οι περισσότερες αποσπασματικές αλλά, έστω και ως «φωτογραφία», έντονες όπως είναι πάντα έντονες οι παιδικές καλοκαιρινές μνήμες. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, θέρετρα σαν την Αμμόχωστο δεν υπήρχαν στην Ελλάδα. Τα πανύψηλα ξενοδοχεία κατά μήκος μίας παραλίας που, τότε, μου φαινόταν ατέλειωτη μού έφερναν στο νου εικόνες από τόπους μακρινούς και εξωτικούς που έβλεπα στο βιου μάστερ. Ακαπούλκο, Μαϊάμι, Κόπα Καμπάνα. Στην κεντρική παραλιακή λεωφόρο κυκλοφορούσαν υπερπολυτελή αυτοκίνητα σαν αυτά από τα οποία κατέβαινε η Λάσκαρη, στα χορευτικά των μιούζικαλ του Δαλιανίδη. Και εκεί έζησα κάποιες πρωτόγνωρες, συναρπαστικές εμπειρίες όπως, για παράδειγμα, το ότι έφαγα, για πρώτη φορά, χοτ ντογκ.