Κάθε μέρα η άδεια γλάστρα ένιωθα να με κοιτάζει μελαγχολικά μέσα στη σιωπή της. Στεκόταν μόνη απέναντί μου, παρκαρισμένη σ’ εκείνον τον δρόμο του Τολού όπου βρίσκεται το ξενοδοχείο όπου από το 2016 περνώ κάθε Αύγουστο μερικές μέρες. Ορισμένες φορές η γλάστρα άλλαζε θέση στο πάρκινγκ της. Ηταν, προφανώς, μια προνομιούχα γλάστρα. Και κανείς, εκτός από τον ιδιοκτήτη της, δεν μπορούσε, βεβαίως, να την πειράξει. Ορισμένες φορές, στο ίδιο σημείο όπου την έβλεπα να κάθεται μόνη το πρωί, έβλεπα αργότερα κάποιο από τα αυτοκίνητα του ιδιοκτήτη της. Τότε η γλάστρα δεν είχε τη δική της θέση. Ηταν πεταμένη στο πεζοδρόμιο. Οχι πάντα όρθια, αλλά και μπρούμυτα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή