Πολιτικών το ανάγνωσμα

Αρκετό χρονικό διάστημα πριν η πολιτική σκηνή φτάσει στη βράση της και εννέα ολόκληρους μήνες άλλοτε θα μας ζεματίζει και σπανιότερα θα μας ανακουφίζει, καλό θα ήταν να σκεφτούμε ορισμένα πράγματα που αν τα καταγγείλεις ενώ είναι σε εξέλιξη μπορείς να χαρακτηριστείς ως κακοήθης ή ακόμη και ως πολιτικά καιροσκοπικός. Ας προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε μια όσο γίνεται συνολικότερη εικόνα στο μυαλό μας και να σκεφτούμε σε πόσες συντροφιές ανθρώπων, σε καφετέριες, σε εστιατόρια, σε αυτοσχέδιες συζητήσεις στους δρόμους, σε συνάξεις σπιτιών, ή σε οποιονδήποτε χώρο συγκεντρώνονται άνθρωποι για να συζητήσουν, κρίνονται και άλλοτε δοξάζονται και άλλοτε καταβαραθρώνονται πολιτικοί, ώστε φυσιολογικά θα περίμενε κανείς μια τέτοια εκτεταμένη ανά την επικράτεια καθημερινή μνεία να έχει και τα αντίστοιχα αποτελέσματα. Δηλαδή άλλους πολιτικούς να τους εγκαθιστά ακόμη περισσότερο και άλλους να τους εξαφανίζει εντελώς, αφού δεν γίνεται μια κατακραυγή τόσο μαζική, όταν δεν είναι εκ του πονηρού, να παραμένει αποτελεσματική και άσφαιρη. Τι ειδυλιακά θα ήταν αλήθεια τα πράγματα αν συνέβαινε κάτι τέτοιο! Εχουμε φτάσει σε ένα σημείο, όσο βοηθάει τη σταδιοδρομία ενός πολιτικού, το ήθος, η ευγένεια, ο μετρημένος λόγος και μια γνώση επαρκής της ελληνικής γλώσσας – αν τη βοηθάνε βέβαια – στον ίδιο βαθμό και χωρίς καμιά επιφύλαξη να τη βοηθάνε, αν δεν την ισχυροποιούν κιόλας, η αμετροέπεια, ο κυνισμός και η γλωσσική εκβαρβάρωση. Μη μας ξεγελάει ένα κλίμα που βοηθούντος του καλοκαιριού κάνει να φαίνεται πως τα πράγματα έχουν κατά κάποιο τρόπο ισορροπήσει. Κανονικά θα έπρεπε να μας τρομάζει το κλίμα αυτό γιατί δημιουργεί βάσιμες υπόνοιες για έναν παροπλισμό, καθώς καμιά ουσιαστική αλλαγή δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ώστε να μην πρυτανεύει στη συνέχεια ό,τι κυριαρχούσε πριν από την υποτιθέμενη αλλαγή. Δυστυχώς δεν αντιλαμβανόμαστε όσοι δεν είμαστε πολιτικοί ότι έχουμε ένα όπλο στα χέρια μας που σε καμιά πολιτικά οξυμένη χρονική περίοδο δεν φάνηκε να γίνεται χρήση του. Τους πολιτικούς δηλαδή εμείς τους εγκαθιστάμε και εμείς τους εξαφανίζουμε. Αν ό,τι μας θυμώνει, μας προσβάλει ή μας εξοργίζει στη συμπεριφορά τους, αντί να το αναπαράγουμε με την κριτική μας, το αποσιωπούσαμε, θα ήταν ο μόνος πιθανός τρόπος να μη μας απασχολήσουν ξανά γιατί θα είχαν πάψει να υφίστανται. Καμιά φορά το δημοκρατικό δικαίωμα της κριτικής, αντί να καταργεί τον κρινόμενο τον διαιωνίζει και τον δοξάζει. Φτάνει να σκεφτούμε αυτό που έλεγε ο Γιάννης Τσαρούχης ότι «ένας μόνον τρόπος υπάρχει να καταργήσουμε τους κλέφτες, να τους περιφρονήσουμε».